Γλώσσα, κρίση και δημόσιος λόγος: Γλωσσικό τοπίο, πανδημία και χρονοτόπος

Περίληψη

Αυτό το κείμενο εξετάζει τις ποικίλες μορφές γλωσσικής σήμανσης στον δημόσιο χώρο κατά την περίοδο της πανδημίας του κορονοϊού, οι οποίες υποστηρίζω ότι λειτουργούν ως χρονοτοπικοί ενδείκτες. Κατά τη συγκεκριμένη περίοδο, γλωσσικά και σημειωτικά δηλούμενοι περιορισμοί και απαγορεύσεις, ανάλογοι με αυτούς που διακινούνται μαζικότερα από τα ΜΜΕ και τα ΜΚΔ, στίκτουν τον χώρο μέσω της συστηματικής αναπαραγωγής τους. Παράλληλα, ενώ η χωρική τοποθέτηση των σημείων του γλωσσικού τοπίου θεωρείται κρίσιμο στοιχείο που συμβάλλει τόσο στη σημασία των ίδιων όσο και την εννοιολόγηση του χώρου όπου απαντούν, η άνωθεν επιβεβλημένη σήμανση της «εποχής του κορονοϊού» λειτουργεί ομογενοποιητικά, αμβλύνοντας τις χωρικές ιδιαιτερότητες. Σε αυτό το κείμενο, επανεξετάζω την έννοια του χρονοτόπου στο πλαίσιο της πανδημίας και υποστηρίζω ότι, ακόμη και στην παρούσα συνθήκη ως «κατάσταση εξαίρεσης», η δυναμικότητα και η υλικότητα των σημείων του γλωσσικού τοπίου συνεχίζουν να παίζουν καίριο ρόλο στην κατασκευή του χώρου ως τόπου.