Ἐπιρρήματα εἰς -α

Περίληψη

Ο συγγραφέας εξετάζει την προέλευση των επιρρημάτων σε -α της Νέας Ελληνικής, υποστηρίζοντας ότι πρόκειται για παλαιούς σχηματισμούς που υπήρχαν ήδη στην Αρχαία Ελληνική, και όχι μεταγενέστερα δημιουργήματα. Στην συνέχεια, αναπτύσσει την άποψή του μέσα από πληθώρα παραδειγμάτων, εξετάζοντας τις διεργασίες οι οποίες στην διάρκεια της ιστορίας της Ελληνικής γλώσσας σχετίστηκαν με τον σχηματισμό επιρρηματικών τύπων. Οι διεργασίες αυτές αφορούν: (α) απολιθώματα παλαιών πτώσεων, κυρίως της αιτιατικής (δίχα, δίχθα, ὄκα, κὰ), (β) παράγωγα ρημάτων (ἠρέμα, σίγα, μίσγα), επιθέτων, μετοχών (μεγάλα, φανερά, φρικτά, φρόνιμα και ἀγαπημένα, ἀνδρειωμένα, θλιμμένα, αντίστοιχα) και ουσιαστικών (ταχέα, κάρτα, σάφα, λίγα), (γ) σύνταξη με το σύστοιχο αντικείμενο (δίκαια, ἄδικα, θαυμαστά, ἄριστα), (δ) σύνθεση (ἄβουλα, ἀπόμακρα, ἐξάγκωνα, ὀπισθάγκωνα) και (ε) μεταπλασμό (ἄνωθα, ὄπισθα, πρόθθα).