Τι θα συνέβαινε εάν κάποιος προσπαθούσε να εκτυπώσει ολόκληρο το περιεχόμενο του διαδικτύου; Σε έρευνα της «Washington Post» βρίσκουμε ότι το αποτέλεσμα θα ήταν περίπου 305,5 δισεκατομμύρια σελίδες. Για να συνειδητοποιήσουμε το μέγεθος, ο όγκος του εκτυπωμένου ίντερνετ είναι όσο 212 εκατομμύρια αντίτυπα του βιβλίου «Πόλεμος και Ειρήνη» του Λέων Τολστόι. Πώς επιδρά αυτή η αφθονία κειμένων στη σύγχρονη λογοτεχνία; Ποιο το νέο περιβάλλον που διαμορφώνεται για το βιβλίο; Πώς είναι να βρίσκεται αντιμέτωπος ο σύγχρονος δημιουργός με ένα άνευ προηγουμένου διαθέσιμο ψηφιακό κείμενο; Το 2011 ο Αμερικανός ποιητής και κριτικός λογοτεχνίας, Κένεθ Γκόλντσμιθ, έγραψε παραφράζοντας τον καλλιτέχνη, Ντάγκλας Γουέμπλερ, «Ο κόσμος είναι γεμάτος κείμενα, κάποια περισσότερο και άλλα λιγότερο ενδιαφέροντα· Δεν επιθυμώ να προσθέσω περισσότερα». Με αυτές τις λέξεις θέλησε να θέσει τα θεμέλια για την ύπαρξη ενός νέου ρεύματος στη σύγχρονη δημιουργική γραφή που, παραδόξως, ακούει στο όνομα μη δημιουργική γραφή. Αντί της συγγραφικής πρωτοτυπίας και ιδιοφυίας του καλλιτέχνη, ο Γκόλντσμιθ μάς καλεί στον κόσμο της «μη δημιουργικότητας», που λειτουργεί ως ένα νέο σημείο αναφοράς, επίτευγμα της λογοτεχνίας. Τα τελευταία χρόνια ποιητές, σχολιαστές και λογοτεχνικοί κριτικοί έχουν αρχίσει να αναγνωρίζουν αυτό το ξεχωριστό κίνημα ή το σύνολο τεχνικών ως τη νέαλογοτεχνική πρωτοπορία, που αναδείχτηκε και αναγνωρίστηκε τη δεκαετία του 1990 ως ανεξάρτητη πρακτική και ως απάντηση στην αυξανόμενη επικράτηση των τεχνολογιών δικτύωσης και της διαδικτυακής κουλτούρας. Αναγνωρίζουν ότι στο τέλος του μοντερνισμού και του μεταμοντερνισμού οι τέχνες της δημιουργικής γραφής εισήλθαν σε ένα νέο πρότυπο, με γνώμονα την τεχνολογία, τονίζοντας πως το πρόβλημα στις μέρες μας, όπου η πρωτοφανής και ακατάπαυστη παραγωγή κειμένων έχει οδηγήσει σε πληθώρα κειμένων, είναι η συστηματική διαχείρισή τους. Επισημαίνουν ότι το πρώτο μέλημα των συγγραφέων της εποχής μας θα πρέπει να είναι το πώς θα διαχειριστούν αυτήν την αφθονία πολιτιστικών δεδομένων. Το παρόν άρθρο προσπαθεί να διεισδύσει στον κόσμο της μη δημιουργικότητας ερευνώντας την εμπλοκή της λογοτεχνίας με τα ψηφιακά μέσα της εποχής μας, αλλά και την περίπλοκη κατάσταση του βιβλίου ως πολιτιστικού υβριδίου.