Η Φαινομενικότητα της Αέναης Χρονικότητας Ενός Απατηλού «Πάντα»
Résumé
Ορίζοντας τη φιλοσοφία ως τη διαδικασία του να ορέγεται τίς να γνωρίζει, τη μεθοδική δηλαδή και συστηματική ενασχόληση, η οποία εξωτερικεύεται και αποκρυσταλλώνεται σε διάφορες μορφές, την τακτική αναζήτηση της αληθούς πραγματικότητας, εμπίπτουμε στην εξίσου επίμονη έρευνα για την ισχύ της αλήθειας και εάν τούτη εκκολάπτει στο «πάντα». Το «πάντα» εννοιολογικά και μόνο ενέχει μίαν αέναη χρονικότητα που παύει παρά ταύτα να ισχύει με το που μεταβάλλεται η χρονικότητα της διατύπωσής του. Πρωτίστως, λοιπόν, θα μελετηθεί η ισχύς της αλήθειας ως μιας ικανής σύμβασης, η οποία θα εξαρτά εαυτόν από την ικανότητα της καθολικής αντίληψης της εκάστοτε συνθήκης με όμοιο τρόπο σύμβασης που θα άγει τα υποκείμενα όντα στη διατύπωση αλλά και παραδοχή μιας αληθούς κατάστασης που αποδίδει πιστά στην πραγματικότητα. Ο Αριστοτέλης θεωρούσε τη φιλοσοφία λογική με τη μορφή ζωηρής συζήτησης. Δεν θα εδύνατο, άλλωστε, η φιλοσοφία να κατέχει μία και μόνο αλήθεια, αφού δεν επιβάλλει έναν και μόνο τρόπο σκέψης. Τουναντίον, εμπεριέχει τούτη τη διαλεκτική πάλη, η οποία παρεμποδίζει ένα είδος φρικτής πνευματικής τυραννίας, αφού στην αντίθεση και τον πλουραλισμό της έγκεινται η παντοτινή νεότητά της και η θαλερή ενεργητικότητά της, υπό το καθεστώς μίας αλήθειας που εγκολπώνεται στο μικροσκόπιο μιας σκέψης δυνάμει σωτήριας της συνοχής τού εκάστοτε υποκειμένου. Σε όλα τούτα εγκολπώνεται, επομένως, η επικαιρότητα της αριστοτελικής φιλοσοφίας, αφού σήμερα η ηθική, πολιτική και κοινωνική φιλοσοφία του Σταγειρίτη φιλοσόφου είναι, εκτός από αναγκαία, και πιο του καιρού της από ποτέ, λόγω της περιρρέουσας κατάστασης της κρίσης που βιώνουμε με τα χαρακτηριστικά ενός ολικού φαινομένου που συνετέλεσε στην απώλεια του αγαθού ως του ηθικά κατ’ εξοχήν καλού και δολιχοδρόμησε της ευδαιμονίας, του υπέρτατου σκοπού της ηθικής ζωής του εκάστοτε υποκείμενου όντος, συναρτήσει του ανθρώπινου παράγοντα που φέρει ως ταυτότητα κοινωνική αλλά και πολιτική ταυτοχρόνως. Κοντολογίς, απωλέσαμε το όντως όν, ως την υπέρτατη ουσία της αληθούς σημαντικότητας, και υποπέσαμε σε σφαλερούς διόδους συγκάλυψης της αλήθειας εμμένοντας στη φαινομενικότητα της αέναης χρονικότητας του απατηλού «πάντα», με την αστόχαστη υπόνοια ότι αεί θα ισχύει.
Article Details
- Comment citer
-
Papandritsa, A. (2018). Η Φαινομενικότητα της Αέναης Χρονικότητας Ενός Απατηλού «Πάντα». Conatus - Journal of Philosophy, 2(1), 109–116. https://doi.org/10.12681/conatus.16042
- Rubrique
- Articles
Ce travail est disponible sous licence Creative Commons Attribution - Pas d’Utilisation Commerciale 4.0 International.
Authors who publish with this journal agree to the following terms:
Authors retain copyright and grant the journal right of first publication with the work simultaneously licensed under a Creative Commons Attribution Non-Commercial International License (CC BY-NC 4.0) that allows others to share the work with an acknowledgement of the work's authorship and initial publication in this journal.
Authors are able to enter into separate, additional contractual arrangements for the non-exclusive distribution of the journal's published version of the work (e.g. post it to an institutional repository or publish it in a book), with an acknowledgement of its initial publication in this journal.
Authors are permitted and encouraged to post their work online (preferably in institutional repositories or on their website) prior to and during the submission process, as it can lead to productive exchanges, as well as earlier and greater citation of published work.
