H ισλαμοποίηση του σχολείου στο Ιράν: O Θεός είναι παντού παρών
Δημοσιευμένα:
Μαρ 18, 2019
Λέξεις-κλειδιά:
Απεκκοσμίκευση Ιράν Ισλάμ σχολικό πρόγραμμα επιστήμες θρησκευτικά πιστεύω
Περίληψη
H άνοδος της Ισλαμικής Δημοκρατίας του Ιράν τo 1979 αποτελεί ένα παραδειγματικό ορόσημο για την εκπαίδευση στο Ιράν που γνώριζε ένα εκκοσμισκευμένο σύστημα από την συνταγματική επανάσταση του 1906. Για να πραγματοποιήσει την «ουτοπική» ισλαμική της πολιτεία, η Ισλαμική Δημοκρατία του Ιράν ξεκίνησε γρήγορα να ισλαμοποιεί τους κύριους θεσμούς όπως το εκπαιδευτικό σύστημα. Η θεοκρατική εξουσία επιθυμεί να συνδέσει την πρόσβαση στις επιστήμες και στην εκπαίδευση με «αυθεντικές» φόρμες της θρησκευτικής γνώσης. Περισσότερο από έναν αιώνα μετά τη θεσμοθέτηση του εκκοσμικευμένου εκπαιδευτικού συστήματος, οι νέοι προσανατολισμοί μπορούν να θεωρηθούν ως ένα είδος απεκκοσμίκευσης του ιρανικού σχολείου στη βάση μιας ανοιχτής και επαναλαμβανόμενης έντασης ανάμεσα στη θρησκευτική εκπαίδευση (σιιτική) και στην εγκόσμεια διδασκαλία. H ύπαρξη μορφών σύγχυσης και αμαγάλματος ανάμεσα στο θρησκευτικό λόγο και την επιστήμη μέσα στο σχολικό πρόγραμμμα και η υπεροχή θρησκευτικών καταναγκαστικών κανόνων τείνουν να παράγουν μια αγχωτική και μεγεθυνόμενη απόσταση ανάμεσα στο ισλαμοποι- ημένο πρόγραμμα και στους νέους που τείνουν να ζουν ολοένα και περισσότερο μια νοητική εκκοσμίκευση.
Λεπτομέρειες άρθρου
- Πώς να δημιουργήσετε Αναφορές
-
Paivandi, S. (2019). H ισλαμοποίηση του σχολείου στο Ιράν: O Θεός είναι παντού παρών. Κοινωνική Συνοχή και Ανάπτυξη, 13(1), 75–88. https://doi.org/10.12681/scad.19890
- Ενότητα
- Άρθρα
Αυτή η εργασία είναι αδειοδοτημένη υπό το CC Αναφορά Δημιουργού – Μη Εμπορική Χρήση – Παρόμοια Διανομή 4.0.
Οι συγγραφείς των άρθρων που δημοσιεύονται στην Κοινωνική Συνοχή και Ανάπτυξη διατηρούν τα δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας επί των άρθρων τους, δίνοντας στο περιοδικό το δικαίωμα της πρώτης δημοσίευσης. Άρθρα που δημοσιεύονται στην Κοινωνική Συνοχή διατίθενται με άδεια Creative Commons 4.0 και σύμφωνα με την άδεια μπορούν να χρησιμοποιούνται ελεύθερα, με αναφορά στο/στη συγγραφέα και στην πρώτη δημοσίευση για μη κερδοσκοπικούς σκοπούς και με δικαίωμα τροποποίησης μόνον με παρόμοια διανομή (αν αναμείξετε, τροποποιήσετε, ή δημιουργήσετε πάνω στο υλικό, πρέπει να διανείμετε τις δικές σας συνεισφορές υπό την ίδια άδεια όπως και το πρωτότυπο).Λήψεις
Τα δεδομένα λήψης δεν είναι ακόμη διαθέσιμα.
Αναφορές
Al e Ahmad, Dj. (1988). L’occidentalité. (Trad. F. Barrès-Kotobi et M. Kotobi). Paris: L’Harmattan.
Berger, P. (2001). La dé-sécularisation du monde, un point de vue global. In P. Berger (éd.), Le réenchantement du monde. Paris: Bayard.
Berger, P. & Luckmann, T. (1986). La Construction sociale de la réalité. Paris: Armand Colin.
El Asri, F. (2009). Discours musulman et sciences modernes: un état de la question. In Maréchal, B. & Dasseto, F. Adam et l’évolution: Islam et christianisme confrontés aux sciences (109-123). Louvain-la-Neuve: Academia Bruylant.
Foucault, M. (1980). Power/Knowledge: Selected Interviews and Other Writings, 1972-1977. New York: Pantheon Books.
Foucault, M. (1982). The Subject of Power. Critical Inquiry, 8 (4): 777-795.
Foucault, M. (2008). L’archéologie du savoir. Paris: Gallimard.
Feltz, B. (2008). Théories de l’évolution et modernités. Education comparée, 1: 33-46.
Gooya, Z. (1999). L’évolution des programmes scolaires dans l’enseignement secondaire en Iran. Revue trimestrielle de l’éducation (Faslnameh talim va tarbiyat), 57: 59-96 [texte en persan].
Haghayegh, M. (1993). Politics and Ideology in the Islamic Republic of Iran. Middle Eastern Studies, 36-52.
Kardan, A. M. (1957). L’organisation scolaire en Iran (histoire et perspective). Thèse présentée à l’Université de Genève.
Kazemiour, S. (1998). General Survey of Modern Education, in E. Yarshater, Encyclopaedia Iranica. California, Costa Mesa, Mazda Publishers.
Khomeyni, R. (1983). Sahifeh nour (Le livre de la lumière). Téhéran: Daftar nashr asar emam, 14 vol. 1362, [texte en persan].
Khosrokhavar, F. (2013). Two types of Secularization, the Iranian Case (121-153). In S. Arjomand, E. P. Reis (éds.). Worlds of Difference. New York: Sage publications.
Kuhn, S. T. (1977). La tension essentielle. Tradition et changement dans les sciences. Paris: Gallimard.
Jafari, A. (2014). De l’homme attendu à l’homme aliéné. La domination idéologique dans le système éducatif en Iran. Thèse de doctorat, Université Paris-Sorbonne.
Legrand, L. (1991). Enseigner la morale aujourd’hui ? Paris: PUF.
Le Ru, V. (2010). La science et Dieu. Entre croire et savoir. Paris:Vuibert & Adapt-SNES.
Lê Thânh, Khôi (1995). Education et Civilisations. Sociétés d’hier. Paris: Nathan / UNESCO.
Mehran, G. (1990). Ideology and Education in the Islamic Republic of Iran, Compare n° 20(1), pp. 53-65.
Mehran, G. (1998). Education in Postrevolutionnry Persia: 1979-1991. in E. Yarshater. Encyclopaedia Iranica. California, Costa Mesa, Mazda Publishers.
Menashiri, D. (1992). Education and the Making of Modern Iran. Ithaca and London: Cornell University Press.
Milot, M. (2002). Laïcité dans le Nouveau Monde, le cas du Québec, Turnhout, Brepols.
Moussapour, N. (1999). Les évolutions du facteur du temps dans les programmes scolaires de l’école primaire en Iran (Ravand tahavolat onsor zaman dar barnamehai darsi maghta ebtedai). Revue trimestrielle de l’éducation (Faslnameh talim va tarbiyat), 57: 97-116 [texte en persan].
Naraghi, E. (1992). Enseignement et changements sociaux en Iran du VII° au XX° siècle. Paris: MSH.
Nategh, H. (2014). Les français en Perse. Les écoles religieuses et séculières (1837-1921). Paris: L’Harmattan (Traduit du persan par A. Chaoulli et A. Zadeh).
Nikpey, A. (2010). Politique et religion en Iran contemporain. Naissance d’une institution. Paris: L’Harmattan.
Paivandi, S. (2006). Islam et éducation en Iran. Echec de l’islamisation de l’école en Iran. Paris: L’Harmattan.
Paivandi, S. (2008). Discrimination and Intolerance in Iran’s Textbooks. Washington: Freedom House.
Paivandi, S. (2012). The meaning of the Islamization of the school in Iran (79-102). In M. Ahmed, Education in West Asia, London: Bloomsbury.
Paivandi, S. (2015). Interminable querelle de la sécularisation de l’éducation en Iran. Raison Publique, 19.
Reboul, O. (1977). L’endoctrinement. Paris: PUF.
Reboul, O. (1992). Les valeurs en éducation. Paris: PUF.
Rivard, J.-F. & Amadio, M. (2003). Place accordée à l’enseignement de la religion dans les grilles horaires officielles. Perspectives (UESCO), 126:
Roy, O. (2011). Généalogie de l’islamisme. Paris: Fayard (Pluriel).
Safi, A. (2000). The organization and the laws of the Iranian education system (Sazman va ghavanin amouzesh va parvaresh Iran). Téhéran: SAMT [Text in Persian].
Shayegan, D. (1996). Le regard mutilé. Paris: Editions de l’Aube.
Shorish, M. (1988). The Islamic Revolution and Education in Iran. Comparative Education Review, 32 (1): 58-75.
Stengers, I. (1995). L’invention des sciences modernes. Paris: Flammarion.
Taussig, S. (dir.) (2014). Charles Taylor. Religion et sécularisation. Paris: CNRS Éditions.
Tschannen, O. (1992). La genèse de l’approche moderne de la sécularisation: une analyse en histoire de la sociologie. Social Compass, 39 (2): 291-308.
Weber, M. (1996). Sociologie des religions, textes réunis par Jean-Pierre Grossein, Paris: Gallimard.
Wilson, B. (1982). Religion in Sociological Perspective. Oxford: Oxford University Press.
Wolfs, J. L. (2013). Sciences, religions et identités culturelles: quels enjeux pour l’éducation? Bruxelles: De Boeck.
