Ο ερευνητής, οι νέοι και οι άλλοι: Ερωτήματα με αφορμή μια έρευνα για τους νέους

Abstract

Με αφορμή εθνογραφικού τύπου έρευνα στο περιβάλλον της λεγόμενης ελληνικής ανεξάρτητης σκηνής ροκ, στο πλαίσιο της οποίας πραγματοποιήθηκαν συνεντεύξεις με τη μέθοδο των αφηγήσεων ζωής που στόχευαν στη διερεύνηση της συγκρότησης της ψυχοκοινωνικής ταυτότητας νέων μουσικών, προτείνουμε μια συζήτηση αναφορικά με ορισμένα ζητήματα, τα οποία πιστεύουμε θα ενδιέφεραν κάθε κοινωνικό ερευνητή: Νεαρής ηλικίας άτομα μπορούν να αφηγηθούν την ιστορία τους; Τι σημαίνει αυτό ως προς τη συνείδηση που έχουν (ή που μπορεί να αποκτήσουν μέσω της ίδιας της συνέντευξης) του βιώματος τους και της κουλτούρας τους; Πώς πρέπει να κατανοήσουμε τον «τόπο συνάντησης» ερευνητή και υποκειμένου; Σε ποιες αποστάσεις από το «φυσικό περιβάλλον» του καθενός και με τι προϋποθέσεις και συνέπειες πραγματοποιείται αυτή η συνάντηση; Μπορούμε να διερευνούμε τη ζωή των άλλων χωρίς κάποια «εμπλοκή» της δικής μας προσωπικής και ερευνητικής ταυτότητας; Είναι, μ' άλλα λόγια, δυνατόν ο ερευνητής να επιλέγει «αθώα» ένα συγκεκριμένο αντικείμενο έρευνας και μια δεδομένη οπτική, ή μήπως η διερεύνηση του «άλλου» δεν αποτελεί ένα είδος νοσταλγικής και αμφίθυμης προσπάθειας συμβιβασμού, δηλαδή ένταξης σε δύο ασύμβατους ή και συγκρουόμενους κόσμους, τον «δικό του» και τον «άλλο»;