Το εθνικο-λαϊκιστικό επιχείρημα: ιδεολογικές συναντήσεις στο έδαφος του συντηρητισμού

Abstract

Το άρθρο αυτό μελετά τις πολλαπλές συγκλίσεις δυο ετερογενών περιπτώσεων ιδεολογικού λόγου στην Ελλάδα της δεκαετίας του 1990 αλλά καί μέσα και ενάντια στις συνθήκες της υπό διαμόρφωση νέας παγκοσμιότητας. Παρακολουθώντας τον δημόσιο λόγο που διατυπώνουν το ΚΚΕ και η Ορθόδοξη Εκκλησία της Ελλάδας, διαπιστώνουμε καταρχήν την κοινή εκφορά ενός εθνικο λαϊκιστικου επιχειρήματος. Επιχείρημα που, στη συνέχεια, διασυνδέεται με μία παραδοσιοκρατική στροφή, συγκροτώντας έτσι το πεδίο διαμόρφωσης ενός λόγου αντιθετικού προς το κυβερνητικό εκσυγχρονιστικό πρόγραμμα, το οποίο, παράλληλα, συναντά τα όρια της δικής του εργαλειακότητας. Το άρθρο καταλήγει με τη διαπίστωση ότι οι συγκλίσεις των δύο υπό εξέταση φορέων επισυμβαίνουν στο έδαφος ενός αναδυόμενου συντηρητισμού ο οποίος επικαθορίζει κλασικές διχοτομίες του πολιτικού πεδίου (όπως Αριστερά-Δεξιά) και τελικά ευνοεί τη δημόσια παρέμβαση των παραδοσιακά συντηρητικών πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων, όπως εδώ η ορθόδοξη εκκλησία.