Θεραπευτές Μονάρχες:: Η καθιέρωση της πρακτικής του βασιλικού αγγίγματος και η σημασία του στην ανάπτυξη του δυναστικού κύρους των Άγγλων και Γάλλων μοναρχών κατά τον Ώριμο Μεσαίωνα (11ος– αρχές 14ου αιώνα).

Περίληψη

Η πίστη πως το άγγιγμα του μονάρχη μπορούσε να θεραπεύσει ορισμένες θανατηφόρες ασθένειες εμφανίστηκε στα βασίλεια της Αγγλίας και της Γαλλίας κατά τη διάρκεια του Ώριμου Μεσαίωνα. Ως την αυγή του Ύστερου Μεσαίωνα (αρχές 14ου αιώνα) τόσο το αγγλικό όσο και το γαλλικό στέμμα είχε προσδώσει στους βασιλεύοντες μονάρχες την κληρονομική ιδιότητα του θαυματουργού που ειδικευόταν στη θεραπεία της scrofula. Σε αμφότερα τα βασίλεια η χριστομιμητική τελετή του βασιλικού αγγίγματος θεσμοθετήθηκε από ιδιαίτερα ευσεβείς μονάρχες, ενώ δεν ήταν λίγοι οι βασιλείς που δεν έδωσαν έμφαση στην απεικόνισή τους ως θεραπευτές. Η παρούσα μελέτη επιχειρεί να ρίξει φως, αφενός στις πολιτικές, πολιτιστικές και πνευματικές συνθήκες, οι οποίες συνεισέφεραν στην ανάδυση, την τέλεση και τη θεσμοθέτηση του θεραπευτικού αγγίγματος, αφετέρου στη θέση που καταλάμβανε η εικόνα του «βασιλικού θεραπευτή» στη συγκρότηση της ευρύτερης «ιερότητας» των δύο μοναρχιών. Συνεπώς, η ακριβής αποτίμηση της τελετής επιτάσσει την καταφυγή σε όλες τις, γνωστές, διασωθείσες πρωτογενείς πηγές αναφέρονται στην πρακτική του αγγίγματος.