Η Τραγωδία του Ιωάννη Ζαμπέλιου "Οδυσσεύς Ανδρούσσου"

PDF (ελληνικά)
Опубликован: déc. 31, 2021
DOI: https://doi.org/10.12681/prch.36427
Παναγιώτης Χρ. Μπούρας
Аннотация

Η τραγωδία που εξετάζουμε εδώ, φέρει τον τίτλο «Οδυσσεύς Ανδρούσσου» (και όχι Ανδρούτσος), προφανώς γιατί ο συγγραφέας ήθελε να δώσει έμφαση και στον πατέρα του Οδυσσέα, τον Αντρέα, όπως φαίνεται και από τα αναφερόμενα στην αρχή
της τραγωδίας, καθότι ο Αντρέας Ανδρούτσος υπήρξε σημαντικός οπλαρχηγός των Ελλήνων κατά το β΄ μισό του 18ου αιώνα, σχεδόν ισάξιος των ηρώων της Εθνικής Παλιγγενεσίας (γι’ αυτό και από «Αντρέας» μετονομάστηκε «Ανδρούτσος», δηλαδή
ανδρείος, γενναίος.) Καίτοι γεννημένος στις Λιβανάτες της Φθιώτιδας, ο πατέρας του Ανδρούτσου δρούσε σε οποιοδήποτε σημείο χρειαζόταν, ενάντια στους Τούρκους, μέχρι που συνελήφθη από αυτούς, φυλακίστηκε, βασανίστηκε και θανατώθηκε
στην Κωνσταντινούπολη, σχεδόν ταυτόχρονα με τον «χαλασμό της Πρέβεζας».

Article Details
  • Раздел
  • Κύρια άρθρα
Лицензия Creative Commons

Это произведение доступно по лицензии Creative Commons «Attribution» («Атрибуция») 4.0 Всемирная.

Οι Συγγραφείς που δημοσιεύουν εργασίες τους σε αυτό το περιοδικό συμφωνούν στους παρακάτω όρους:

  1. Οι Συγγραφείς διατηρούν τα Πνευματικά Δικαιώματα και χορηγούν στο περιοδικό το δικαίωμα της πρώτης δημοσίευσης ενώ ταυτόχρονα τα πνευματικά δικαιώματα της εργασίας προστατεύονται σύμφωνα με την Creative Commons Attribution License που επιτρέπει σε τρίτους - αποδέκτες της άδειας να χρησιμοποιούν την εργασία όπως θέλουν με την προϋπόθεση της διατήρησης των διατυπώσεων που προβλέπονται στην άδεια σχετικά με την αναφορά στον αρχικό δημιουργό και την αρχική δημοσίευση σε αυτό το περιοδικό.
  2. Οι Συγγραφείς μπορούν να συνάπτουν ξεχωριστές, και πρόσθετες συμβάσεις και συμφωνίες για την μη αποκλειστική διανομή της εργασίας όπως δημοσιεύτηκε στο περιοδικό αυτό (π.χ. κατάθεση σε ένα ακαδημαϊκό καταθετήριο ή δημοσίευση σε ένα βιβλίο), με την προϋπόθεση της αναγνώρισης και την αναφοράς της πρώτης δημοσίευσης σε αυτό το περιοδικό.
  3. Το περιοδικό επιτρέπει και ενθαρρύνει τους Συγγραφείς να καταθέτουν τις εργασίες τους μέσω διαδικτύου (π.χ. σε ένα ακαδημαϊκό καταθετήριο ή στους προσωπικές τους ιστοσελίδες) πριν και μετά από τις διαδικασίες της δημοσίευσης, καθώς αυτό μπορεί να οδηγήσει σε παραγωγική ανταλλαγή ιδεών και σκέψεων καθώς επίσης και σε γρηγορότερη και μεγαλύτερη χρήση και ευρετηρίαση της δημοσιευμένης εργασίας (See The Effect of Open Access).
Скачивания
Данные скачивания пока недоступны.
Биография автора
Παναγιώτης Χρ. Μπούρας

Ο Παναγιώτης Μπούρας εννήθηκε στην Πρέβεζα το 1946, όπου και τέλειωσε τις εγκύκλιες σπουδές (1964). Την ίδια χρονιά πέτυχε με υποτροφία στη φιλοσοφική σχολή του Πανεπιστημίου της Αθήνας απ' όπου πήρε το πτυχίο της ιστορίας και της αρχαιολογίας (1969). Αμέσως μετά παρακολουθεί μαθήματα νομικής και μουσικής που εγκαταλείπει, όμως, σύντομα θεωρώντας ως "μοναδική επιστήμη τη φιλοσοφία, και καμιά τέχνη" (Αρχίζει το σχεδίασμα της Μη αναγκαιότητας της Τέχνης). Για μια δεκαετία (1982 -1992) εγκαταλείπει και τη φιλοσοφία χάρη της "ωφελιμότερης" παιδαγωγικής ψυχολογίας (μεταπτυχιακά), για να οδηγηθεί όμως τελικά στην αμφισβήτηση του σχολείου ("Το σχολείο που χάνεται"), και να επανέλθει στη φιλοσοφία για την ολοκλήρωση μόνο του προσχεδιασμένου αισθητικού του έργου. Την ίδια "πρακτική" εποχή συμμετέχει στην επιτροπή μεταγλώττισης της Ιστορίας του ελληνικού έθνους του Κ. Παπαρρηγόπουλου που εξέδωσε η εκδοτική εταιρεία Κάκτος. Ξεκίνησε να εργαστεί ως κλασικός φιλόλογος σε φροντιστήρια ανωτάτης εκπαίδευσης (1972-1976), αλλά τελικά ως εκπαιδευτικός υπηρέτησε όλους τους χώρους της μέσης παιδείας. Η φροντιστηριακή του εργασία απέφερε ανάλογα γλωσσολογικά κείμενα (Άρθρα του για την παιδεία βρίσκονται διάσπαρτα στον τύπο). Το 1987 απορρίπτει πρόταση να διδάξει με ανάθεση για κάποιο διάστημα την έδρα της παιδαγωγικής ψυχολογίας σε νεοσύστατο πανεπιστημιακό τμήμα, ενώ απ' το 1991 άρχισε να διδάσκει θεωρία δράματος σε ανώτερες θεατρικές σχολές με την προσωπική του μεθοδολογία, εργασία που όμως δεν ευδοκίμησε (αποκύημα της Μη αναγκαιότητας της Τέχνης). Συμμετέχοντας στους συνδικαλιστικούς αγώνες του κλάδου του και από τα ιδρυτικά μέλη των κ.ο. του πα.σο.κ. εκλέχτηκε μέχρι τομεάρχης των εκπαιδευτικών (1977) αλλά δεν αποδέχτηκε την εκλογή αυτή. Με την άνοδο του πα.σο.κ στην εξουσία υπήρξε σύμβουλος της πολιτικής ηγεσίας του υπουργείου παιδείας μέχρι το 1987, απ' όπου παραιτήθηκε, μη συμφοννώντας με την κυβερνητική πολιτική, παραιτούμενος λίγο αργότερα και από το κόμμα. Στην πολιτική κρίση του 1988, αφού αρχικά ενεργοποιήθηκε στην κατεύθυνση της απόσχισης του "καθαρού" πα.σο.κ, στη συνέχεια τάχθηκε κατά του παλαιού του κόμματος, εκδίδοντας και το "Σοσιαλιστικό όραμα που έγινε εφιάλτης" (1989). Στη φοιτητική περίοδο, η συνεργασία του με την αριστερή κουλτούρα (κύρια, διακριθέντα ποιήματα σε φοιτητικούς διαγωνισμούς) του προξένησε ανάλογα προβλήματα στη διάρκεια της δικτατορίας του 1967-1974. Εξέδωσε όμως μόνο το ποιητικό "Λοιμική" (α' εκδ. Κέδρος 1973, β' εκδ. Δωδώνη 1992) που η κριτική το υποδέχτηκε θετικά. Εξέδωσε τα εξής έργα με πρωτότυπα θέματα: τη "Μη αναγκαιότητα της Τέχνης", α΄ τομ. (α' - β' εκδ. Κέδρος 1982, γ' εκδ. Δωδώνη 1992), που το ζητούμενο του προκάλεσε θετικές και αρνητικές αντιδράσεις, και απ' το 1989, άρχισε να παρουσιάζει μια σειρά έργων (αρχικά εκτός εμπορίου), που τον οδήγησαν βαθμιαία στη "μη αναγκαιότητα της τέχνης", και προς τούτο κυμαίνονται μεταξύ λογοτεχνίας και μη λογοτεχνίας: "Θίασος εναντίον θεάτρου", "Είμαι ένα βιβλίο που δε γράφτηκα", "Ποιήματα με. αριθμούς" (εκδ. Δωδώνη 1991), τα "Σκατά ή για τους σεμνότυφους τα Απόβλητα" (εκδ. Ελεύθερος Τύπος 1994).