Η μεθοδολογία του έργου του Μακιαβέλι «Ο Ηγεμόνας»: O Μακιαβέλι ένας πρώιμος θετικιστής;

PDF
Δημοσιευμένα: Feb 19, 2019
DOI: https://doi.org/10.12681/grsr.19752
Λέξεις-κλειδιά:
Μεθοδολογία Διεθνών Σχέσεων θετικισμός Μακιαβέλι Ηγεμόνας
Evaghoras L. Evaghorou
Πανεπιστήμιο Πειραιά
https://orcid.org/0000-0002-9677-5980
Περίληψη

Η εξακρίβωση και αξιολόγηση του τρόπου εκπόνησης του έργου του Μακιαβέλι «Ο Ηγεμόνας» αποτελεί μια διεργασία που αφορά στην εξέταση και ανάλυση των χαρακτηριστικών της μεθοδολογίας που ο συγγραφέας του χρησιμοποιεί. Η διεργασία αυτή οδηγεί στον έλεγχο της υπόθεσης αν «Ο Ηγεμόνας» έχει θετικιστικά χαρακτηριστικά ως προς τον τρόπο δόμησής του. Στη βάση της παράθεσης των παραδοχών του θετικιστικού ρεύματος, που αναπτύχθηκε τη δεκαετία του 1970 στην επιστήμη των Διεθνών Σχέσεων, εξετάζεται ο βαθμός συσχέτισης της μεθοδολογίας του Μακιαβέλι στον Ηγεμόνα με τα χαρακτηριστικά του θετικιστικού ρεύματος. Η έρευνα καταλήγει συμπερασματικά στο ότι η μεθοδολογία του Μακιαβέλι στον Ηγεμόνα έχει αρκετά στοιχεία της θετικιστικής μεθοδολογίας, αν και σε μερικά παρεκκλίνει.

Λεπτομέρειες άρθρου
  • Ενότητα
  • Άρθρα
Creative Commons License

Αυτή η εργασία είναι αδειοδοτημένη υπό το CC Αναφορά Δημιουργού – Μη Εμπορική Χρήση 4.0.

Οι συγγραφείς των άρθρων που δημοσιεύονται στην Επιθεώρηση Κοινωνικών Ερευνών διατηρούν τα δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας επί των άρθρων τους, δίνοντας στο περιοδικό το δικαίωμα της πρώτης δημοσίευσης. Άρθρα που δημοσιεύονται στην Επιθεώρηση Κοινωνικών Ερευνών διατίθενται με άδεια  Creative Commons 4.0 και σύμφωνα με την άδεια μπορούν να χρησιμοποιούνται ελεύθερα, με αναφορά στο/στη συγγραφέα και στην πρώτη δημοσίευση για μη κερδοσκοπικούς σκοπούς.

Το Εθνικό Κέντρο Κοινωνικών Ερευνών διατηρεί το δικαίωμα να δημοσιεύει, να αναπαραγάγει, να παρουσιάζει στο κοινό, να διανέμει και χρησιμοποιεί άρθρα που δημοσιεύονται στην Επιθεώρηση Κοινωνικών Ερευνών σε οποιοδήποτε μέσο και μορφή είτε μεμονωμένα είτε ως μέρη συλλογικών έργων, για όλο τον χρόνο διάρκειας προστασίας της πνευματικής ιδιοκτησίας και για όλες τις χώρες του κόσμου. Αυτό περιλαμβάνει ενδεικτικά και όχι αποκλειστικά το δικαίωμα δημοσίευσης των άρθρων σε τεύχη της Επιθεώρησης Κοινωνικών Ερευνών, αναπαραγωγής και διανομής μεμονωμένων αντιγράφων των άρθρων, αναπαραγωγής ολόκληρων των άρθρων σε άλλη έκδοση του Εθνικού Κέντρου Κοινωνικών Ερευνών, καθώς και αναπαραγωγής και διανομής των άρθρων ή περίληψης αυτών με χρήση πληροφορικού συστήματος αποθετηρίου.

Λήψεις
Τα δεδομένα λήψης δεν είναι ακόμη διαθέσιμα.
Βιογραφικό Συγγραφέα
Evaghoras L. Evaghorou, Πανεπιστήμιο Πειραιά

Επίκουρος Καθηγητής

Τμήμα Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών

Σχολή Οικονομικών, Επιχειρηματικών και Διεθνών Σπουδών

Αναφορές
Ανδρεάδη, Η. (2006). Σημείωμα της μεταφράστριας. Στο Ν. Μακιαβέλι, Ο Ηγεμόνας (μτφρ.: Η. Ανδρεάδη) (σελ. 7-12). Αθήνα: Κάκτος.
Γκίλμπερτ, Φ. (1986). Μακκιαβέλλι: η αναγέννηση της τέχνης του πολέμου. Στο P. Paret (επιμ.), Οι δημιουργοί της σύγχρονης στρατηγικής: Από το Μακκιαβέλλι στην πυρηνική εποχή (μτφρ.: Ε. Κατσάνης) (σελ. 21-44). Αθήνα: Κωνσταντίνου Τουρίκη.
Κώνστας, Δ. και Αρβανιτόπουλος, Κ. (1997). Διεθνείς Σχέσεις: Συνέχεια και μεταβολή, Τόμ. Α΄. Αθήνα: Σιδέρης.
Μακιαβέλι, Ν. (2006). Ο Ηγεμόνας (μτφρ.: Η. Ανδρεάδη). Αθήνα: Κάκτος.
Μακρής, Σπ. (2002). Η θεωρία των Διεθνών Σχέσεων στην εποχή της παγκοσμιοποίησης: Κονστρουκτιβισμός vs Ρασιοναλισμός. Αθήνα: Παπαζήσης.
Παπαγιαννόπουλος, Η. (2016). Η ποιητική της κυριαρχίας: Για τον Μακιαβέλι του Παναγιώτη Κονδύλη. Φρέαρ, 14, σελ. 128-160.
Σαλκίτζογλου, Τ. (2006). Επιλεγόμενα ή Αναδρομική Εισαγωγή στο Νικκολό Μακιαβέλλι. Στο Ν. Μακιαβέλι, Ο Ηγεμόνας (μτφρ.: Η. Ανδρεάδη) (σελ. 179-229), Αθήνα: Κάκτος.
Φακιολάς, Στ. (2003). Η συζήτηση δρώντος-δομής στη θεωρία των Διεθνών Σχέσεων: Μια συνοπτική παρουσίαση. Εξωτερικά Θέματα, 11, σελ. 78-84.
Carr, H. E. (2015). Τι είναι Ιστορία; Σκέψεις για τη θεωρία της Ιστορίας και τον ρόλο του ιστορικού (μτφρ.: Α. Παππάς). Αθήνα: Πατάκης.
Heywood, A. (2013). Διεθνείς Σχέσεις και Πολιτική στην Παγκόσμια Εποχή (μτφρ.: Χ. Φραγκονικολόπουλος και Φ. Προέδρου). Αθήνα: Κριτική.
Jackson, R. and Sørensen, G. (2006). Θεωρία και μεθοδολογία των Διεθνών Σχέσεων: Η σύγχρονη συζήτηση. Αθήνα: Gutenberg.
Morgenthau, H. J. (2011). Επιστήμη και πολιτική της ισχύος (μτφρ.: Π. Τσακαλογιάννης). Αθήνα: Τουρίκη.
Waltz, K. N. (2011). Θεωρία διεθνούς πολιτικής (μτφρ.: Κ. Κολιόπουλος). Αθήνα: Ποιότητα.
Baker-Smith, D. (1992). Introduction. In N. Machiavelli, The Prince (pp. xi-xxiv). New York: Alfred A. Knopf.
Benner, E. (2013). Machiavelli's Prince: A new reading. Oxford: Oxford University Press.
Celenza, Chr. S. (2015). Machiavelli: A portrait, Cambridge, MA: Harvard University Press.
Churchland, P. M. and Hooker, Cl. A. (eds) (1985). Images of science: Essays on Realism and Empiricism with a reply from Bas C. van Fraassen. Chicago and London: The University of Chicago Press.
Forde, St. (1995). International Realism and the science of politics: Thucydides, Machiavelli, and Neorealism. International Studies Quarterly, 39 (2), pp. 141-160.
Hale, J. R. (1961). Machiavelli and Renaissance Italy. Harmondsworth: Penguin.
Halfpenny, P. (2015). Positivism and Sociology: Explaining social life. London and New York: Routledge.
Hammersleya, M. and Traianou, A. (2011). Moralism and research ethics: A Machiavellian perspective. International Journal of Social Research Methodology, 14 (5), pp. 379–390.
Hollis, M. (1996). The Last Post?. In St. Smith, K. Booth and M. Zalewski (eds), International theory: Positivism and beyond (pp. 301-308). Cambridge: Cambridge University Press.
Knorr, Kl. E. and Rosenau, J. N. (eds) (1969). Contending approaches to International Politics. Princeton: Princeton University Press.
Kolakowski, L. (1969). The alienation of reason: A history of positivist thought. New York: Doubleday.
Machiavelli, N. (1992). The Prince. New York: Alfred A. Knopf.
Morgenthau, H. J. (1967). Common sense and theories of International Relations. Journal of International Affairs, 21 (2), pp. 207-214.
Nelson, Br. R. (2015). Western political thought: From Socrates to the age of ideology, 2nd ed. Long Grove, IL: Waveland Press.
Nicholson, M. (1996). The continued significance of Positivism?. In St. Smith, K. Booth and M. Zalewski (eds), International theory: Positivism and beyond (pp. 128-145). Cambridge: Cambridge University Press.
Parel, A. (1992). The Machiavellian cosmos. New Haven and London: Yale University Press.
Philp, M. (2007). Political conduct. Cambridge, MA: Harvard University Press.
Pocock, J. G. A. (2016). The Machiavellian moment: Florentine political thought and the Atlantic republican tradition. Princeton and Woodstock: Princeton University Press.
Popper, K. R. (2002). The Logic of Scientific Discovery. Abingdon and New York: Routledge.
Singer, J. D. (1969). The behavioral approach to International Relations: Payoff and prospects. In J. N. Rosenau (ed.), International politics and foreign policy: A reader in research and theory, Rev. Ed. (pp. 65-69). New York: Free Press.
Skinner, Q. (1998). The foundation of modern political thought: The Renaissance, 1st Vol. Cambridge: Cambridge University Press.
Smith, St. (1996). Positivism and beyond. In St. Smith, K. Booth and M. Zalewski (eds), International theory: Positivism and beyond (pp. 11-44). Cambridge: Cambridge University Press.
Steans, J., Pettiford, Ll., Diez Th. and El-Anis, I. (2013). An introduction to International Relations: Perspectives and theme (3rd Ed). Abingdon και New York: Routledge.
Strauss, L. (1957). Machiavelli’s intension: The Prince. The American Political Science Review, 51 (1), pp. 13-40.
Viroli, M. (2014). Redeeming the Prince: The meaning of Machiavelli’s masterpiece. Princeton: Princeton University Press.
Wendt, A. E. (1987). The agent-structure problem in International Relations theory. International Organization, 41 (3), pp. 335-370.
Wight, C. (2006). Agents, structures and International Relations: Politics as ontology. Cambridge: Cambridge University Press.