Η εξαφάνιση της Ισμήνης
Περίληψη
Ο Georg Friedrich Wilhelm Hegel υπήρξε στην εποχή του ένας από τους μεγαλύτερους θαυμαστές της Αντιγόνης του Σοφοκλή. Ήταν τέτοια η επίδραση του έργου στη σκέψη του, ώστε, είτε με ευθείες αναφορές είτε με υπαινιγμούς, βάσισε σε αυτό τόσο τη θεωρία του για την αρχαία τραγωδία, όσο και εκείνη που αφορούσε την κατάρρευση του αρχαιοελληνικού κόσμου. Η πρωτότυπου χαρακτήρα εγελιανή ανάγνωση άφησε τα ίχνη της σε μεταγενέστερους στοχαστές, μεταξύ άλλων στον Søren Kierkegaard, ο οποίος διαπραγματεύτηκε την Αντιγόνη στη βάση της αισθητικής θεωρίας του Γερμανού φιλοσόφου. Είναι ενδιαφέρον ότι, για τους δικούς του λόγους ο καθένας, αμφότεροι αποσιωπούν την παρουσία της αδελφής της ηρωίδας, Ισμήνης, από τις θεωρήσεις τους. Σκοπός του παρόντος, λοιπόν, είναι να αναδείξει τις αιτίες εξαφάνισης από τα πονήματά τους της φιγούρας αυτής, της οποίας, τελικά, η σημασία ίσως είναι πιο κομβική από ό,τι το μέγεθος του ρόλου υπαγορεύει.
Λεπτομέρειες άρθρου
- Πώς να δημιουργήσετε Αναφορές
-
Ζερβόπουλος Θ. (2022). Η εξαφάνιση της Ισμήνης. Ηθική. Περιοδικό φιλοσοφίας, (15), 71–77. https://doi.org/10.12681/ethiki.30736
- Τεύχος
- Αρ. 15 (2022)
- Ενότητα
- Άρθρα
- Οι Συγγραφείς διατηρούν τα Πνευματικά Δικαιώματα και χορηγούν στο περιοδικό το δικαίωμα της πρώτης δημοσίευσης ενώ ταυτόχρονα τα πνευματικά δικαιώματα της εργασίας προστατεύονται σύμφωνα με την Creative Commons Attribution License που επιτρέπει σε τρίτους - αποδέκτες της άδειας να χρησιμοποιούν την εργασία όπως θέλουν με την προϋπόθεση της διατήρησης των διατυπώσεων που προβλέπονται στην άδεια σχετικά με την αναφορά στον αρχικό δημιουργό και την αρχική δημοσίευση σε αυτό το περιοδικό.
- Οι Συγγραφείς μπορούν να συνάπτουν ξεχωριστές, και πρόσθετες συμβάσεις και συμφωνίες για την μη αποκλειστική διανομή της εργασίας όπως δημοσιεύτηκε στο περιοδικό αυτό (π.χ. κατάθεση σε ένα ακαδημαϊκό καταθετήριο ή δημοσίευση σε ένα βιβλίο), με την προϋπόθεση της αναγνώρισης και την αναφοράς της πρώτης δημοσίευσης σε αυτό το περιοδικό.
- Το περιοδικό επιτρέπει και ενθαρρύνει τους Συγγραφείς να καταθέτουν τις εργασίες τους μέσω διαδικτύου (π.χ. σε ένα ακαδημαϊκό καταθετήριο ή στους προσωπικές τους ιστοσελίδες) πριν και μετά από τις διαδικασίες της δημοσίευσης, καθώς αυτό μπορεί να οδηγήσει σε παραγωγική ανταλλαγή ιδεών και σκέψεων καθώς επίσης και σε γρηγορότερη και μεγαλύτερη χρήση και ευρετηρίαση της δημοσιευμένης εργασίας (See The Effect of Open Access).