The use of synthetic colloids in dogs and cats

Περίληψη

Συχνά στην κλινική πράξη απαιτείται η χορήγηση υγρών στα μικρά ζώα για την αναπλήρωση απωλειών ή για τηθεραπεία συγκεκριμένων παθολογικών καταστάσεων. Μία από τις ενδείξεις για τη θεραπεία με υγρά είναι η αποκατάστασηεπαρκούς κυκλοφορούντος όγκου αίματος, η οποία συνήθως αρχίζει με τη χορήγηση ενός κρυσταλλοειδούς ισότονου διαλύματος.Τα κολλοειδή διαλύματα, ωστόσο, είναι πιο αποτελεσματικά από τα κρυσταλλοειδή σε ό,τι αφορά τη διατήρηση τουενδοαγγειακού όγκου, λόγω του ότι περιέχουν ενώσεις μεγάλου μοριακού βάρους, οι οποίες δεν διαπερνούν τα τοιχώματα τωντριχοειδών, με αποτέλεσμα να προκαλούν αύξηση της οσμωτικής πίεσης του πλάσματος και, επομένως, μετακίνηση νερού απότο διάμεσο στον ενδοαγγειακό χώρο. Ο όγκος χορήγησης ενός κολλοειδούς είναι ίσος ή ελαφρώς μεγαλύτερος του απαιτούμενουόγκου αναπλήρωσης. Έτσι, συγκριτικά με ένα ισότονο κρυσταλλοειδές, ο συνολικός όγκος χορήγησης είναι μικρότερος. Για τολόγο αυτό πρέπει να χορηγούνται στις περιπτώσεις που το ζώο δεν φαίνεται να ανταποκρίνεται στη χορήγηση κρυσταλλοειδώνή όταν αναπτύσσεται οίδημα πριν ολοκληρωθεί η αποκατάσταση του όγκου του αίματος με τη χορήγηση κρυσταλλοειδών. Οικυριότερες παρενέργειες που μπορεί να προκύψουν ως αποτέλεσμα της χρήσης των κολλοειδών είναι η υπερφόρτωση της κυκλοφορίας,οι αναφυλακτικές αντιδράσεις, η νεφροτοξικότητα και η διαταραχή του μηχανισμού πήξης του αίματος. Τα κολλοειδήδιαλύματα διακρίνονται σε φυσικά και συνθετικά. Στα φυσικά περιλαμβάνονται το πλήρες αίμα, το πλάσμα και τα παρασκευάσματαλευκωματινών. Στα συνθετικά περιλαμβάνονται οι δεξτράνες, οι ζελατίνες και οι υδροξυ-αιθυλ-πολυσακχαρίτες.Τα υποκατάστατα αιμοσφαιρίνης, αν και δεν δρουν με τον ίδιο τρόπο, μπορούν να χρησιμοποιηθούν στην αντιμετώπιση τωνίδιων παθολογικών καταστάσεων με τα κολλοειδή. Οι δεξτράνες είναι γραμμικοί πολυσακχαρίτες με μέσο μοριακό βάρος 40.000ή 70.000 daltons. Έχουν σχετικά μικρή διάρκεια δράσης, ενώ μπορεί να προκαλέσουν διαταραχές στο μηχανισμό πήξης του αίματος,αναφυλακτικές αντιδράσεις ή οξεία νεφρική ανεπάρκεια. Οι ζελατίνες έχουν ακόμη μικρότερη διάρκεια δράσης. Οιυδροξυ-αιθυλ-πολυσακχαρίτες, που χρησιμοποιούνται ως διογκωτικά του πλάσματος, αποτελούνται από μόρια γλυκόζης ενωμέναμε γλυκοσιδικούς δεσμούς, πάνω στα οποία είναι συνδεδεμένες υδροξυ-αιθυλικές ομάδες. Ανάλογα με τον αριθμό των υδροξυ-αιθυλικών ομάδων που συνδέονται στα μόρια του πολυσακχαρίτη προκύπτουν διαφορετικοί πολυσακχαρίτες: το hetastarch,το pentastarchκαι το tetrastarch. Έχουν μεγάλη διάρκεια δράσης με ελάχιστες παρενέργειες. Τα κολλοειδή διαλύματα χρησιμοποιούνταικυρίως σε καταστάσεις shock. Επίσης, χρησιμοποιούνται σε ζώα με υποπρωτεϊναιμία, σήψη και σε ζώα με απώλειεςτρίτου χώρου. Συνδυάζονται πάντοτε με ισότονα κρυσταλλοειδή διαλύματα, καθώς τα κολλοειδή καλύπτουν ενδοαγγειακέςαπώλειες, ενώ τα κρυσταλλοειδή χρησιμοποιούνται για να καλύψουν απώλειες του διάμεσου χώρου. Η αποκατάσταση των απωλειώνύδατος γίνεται σε τρεις φάσεις. Αρχικά αποκαθίσταται ο ενδοαγγειακός όγκος (φάση αναζωογόνησης), στη συνέχειαενυδατώνεται ο διάμεσος χώρος (φάση επανυδάτωσης) και τέλος, ενυδατώνονται τα κύτταρα (φάση συντήρησης). Ανάλογα με τη συνυπάρχουσα παθολογική κατάσταση χρησιμοποιούνται διαφορετικοί συνδυασμοί κρυσταλλοειδών και κολλοειδών διαλυμάτων.Επίσης, ιδιαίτερη αντιμετώπιση απαιτούν οι καταστάσεις εσωτερικής αιμορραγίας, αυξημένης διαπερατότητας τουενδοθηλίου και υποπρωτεϊναιμίας.