Η λεϊσμανίωση της γάτας που οφείλεται στη Leishmania infantum (συν. L. chagasi)
Περίληψη
Από τις αρχές του 20ου αιώνα έχουν καταγραφεί, σε διάφορες περιοχές, περιστατικά φυσικής μόλυνσης τηςγάτας από οκτώ τουλάχιστον είδη του γένους Leishmania. Για τις μεσογειακές χώρες, ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει η μόλυνσηαπό την L. infantum, που είναι το αίτιο της λεϊσμανίωσης του σκύλου και της σπλαγχνικής ή δερματικής λεϊσμανίασης τουανθρώπου και για τις οποίες η γάτα θα μπορούσε να αποτελεί «δευτερογενή δεξαμενή» του παρασίτου. Αν και το ποσοστότων μολυσμένων γατών μπορεί, σε ορισμένες περιπτώσεις, να ξεπερνά ακόμη και το 60%, τα συμπτωματικά ζώα είναι σπάνια,επειδή η γάτα είναι ανθεκτικότερη στη λεϊσμανίωση σε σύγκριση με το σκύλο. Οι μολυσμένες, όμως, γάτες ενδέχεται ναεμφανίσουν δερματικές και οφθαλμικές αλλοιώσεις ή/και συμπτώματα από διάφορα εσωτερικά όργανα. Τα έλκη και τα οζίδια
που εντοπίζονται κατά κύριο λόγο στα βλεννογονοδερματικά όρια, το επιρρίνιο, το πρόσωπο και τα πτερύγια των αυτιώνείναι οι δερματικές εκείνες αλλοιώσεις που εμφανίζονται συχνότερα στην πράξη. Λιγότερο συχνές είναι η αποφολιδωτικήδερματίτιδα και η ποδοδερματίτιδα, ενώ άγνωστο παραμένει εάν για τις βλατίδες, τις εφελκίδες και την αλωπεκία, που έχουνπαρατηρηθεί σε ορισμένα μολυσμένα ζώα, θα μπορούσε πράγματι να ενοχοποιηθεί η λεϊσμανίωση. Στις οφθαλμικές αλλοιώσειςπεριλαμβάνονται η επιπεφυκίτιδα, η (ελκώδης) κερατίτιδα, η πρόσθια και οπίσθια ραγοειδίτιδα, η χοριοαμφιβληστροειδίτιδακαι η πανοφθαλμίτιδα. Από τα συμπτώματα και τις παθολογικές καταστάσεις από τα εσωτερικά όργανα, τα μόνα που θαμπορούσαν να αποδοθούν στη λεϊσμανίωση της γάτας είναι η περιφερική λεμφαδενομεγαλία, η σπληνομεγαλία, η ηπατομεγαλίακαι η νεφρίτιδα που ενδέχεται να οδηγήσει σε χρόνια νεφρική ανεπάρκεια. Από τα εργαστηριακά ευρήματα, το πλέον χαρακτηριστικόείναι η υπερσφαιριναιμία που συνήθως είναι πολυκλωνική και σπανιότερα μονοκλωνική. Η λεϊσμανίωση της γάταςσυχνά συνυπάρχει με πολλά άλλα νοσήματα και παθήσεις, που θα μπορούσαν να μεταβάλουν την κλινική εικόνα και ενδεχομένωςνα καταστείλουν το ανοσοποιητικό σύστημα των μολυσμένων ζώων. Όπως και στο σκύλο, η διάγνωση της λεϊσμανίωσης στηγάτα στηρίζεται στην αλυσιδωτή αντίδραση της πολυμεράσης (PCR), την κυτταρολογική, ιστοπαθολογική και ανοσοϊστοχημικήεξέταση, την καλλιέργεια σε ειδικά υποστρώματα και τις ορολογικές εξετάσεις. Όλες οι παραπάνω διαγνωστικές μέθοδοιπαρουσιάζουν πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα, ενώ η ευαισθησία τους ποικίλλει ανάλογα με το διαθέσιμο βιολογικό υλικόκαι την τεχνική που εφαρμόζεται κάθε φορά. Η κυτταρολογική, ιστοπαθολογική ή/και ανοσοϊστοχημική εξέταση από το μυελότων οστών, τα λεμφογάγγλια, τη σπλήνα, τις δερματικές και τις οφθαλμικές αλλοιώσεις στοχεύει στην ανίχνευση των αμαστιγοφόρων μορφών, που όταν βρεθούν, η μόλυνση αποδεικνύεται πέρα από κάθε αμφιβολία. Οι ορολογικές εξετάσεις, ανάλογαμε τη μεθοδολογία και το όριο διαχωρισμού, υποεκτιμούν ή υπερεκτιμούν την πραγματική συχνότητα της μόλυνσης σε γάτεςπου ζουν σε περιοχές στις οποίες η νόσος ενδημεί. Με την PCR, που ανιχνεύει το DNA του παρασίτου στο μυελό των οστών,τα λεμφογάγγλια, τη σπλήνα, το δέρμα και ενδεχομένως το περιφερικό αίμα, φαίνεται ότι εξυπηρετούνται καλύτερα οι επιζωοτιολογικες μελέτες. Μέχρι σήμερα η θεραπευτική αντιμετώπιση της λεϊσμανίωσης της γάτας στηρίζεται κυρίως στημακροχρόνια χορήγηση της αλλοπουρινόλης, σε συνδυασμό με τη θεραπεία των νοσημάτων και των παθήσεων που ενδεχομένωςσυνυπάρχουν.
Λεπτομέρειες άρθρου
- Πώς να δημιουργήσετε Αναφορές
-
CHATZIS, M., SARIDOMICHELAKIS, M., & KOUTINAS, A. (2018). Η λεϊσμανίωση της γάτας που οφείλεται στη Leishmania infantum (συν. L. chagasi). Περιοδικό της Ελληνικής Κτηνιατρικής Εταιρείας, 61(4), 359–369. https://doi.org/10.12681/jhvms.14908
- Τεύχος
- Τόμ. 61 Αρ. 4 (2010)
- Ενότητα
- Review Articles
Αυτή η εργασία είναι αδειοδοτημένη υπό το CC Αναφορά Δημιουργού – Μη Εμπορική Χρήση 4.0.
Οι συγγραφείς των άρθρων που δημοσιεύονται στο περιοδικό διατηρούν τα δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας επί των άρθρων τους, δίνοντας στο περιοδικό το δικαίωμα της πρώτης δημοσίευσης.
Άρθρα που δημοσιεύονται στο περιοδικό διατίθενται με άδεια Creative Commons 4.0 Non Commercial και σύμφωνα με την άδεια μπορούν να χρησιμοποιούνται ελεύθερα, με αναφορά στο/στη συγγραφέα και στην πρώτη δημοσίευση για μη κερδοσκοπικούς σκοπούς.
Οι συγγραφείς μπορούν να καταθέσουν το άρθρο σε ιδρυματικό ή άλλο αποθετήριο ή/και να το δημοσιεύσουν σε άλλη έκδοση, με υποχρεωτική την αναφορά πρώτης δημοσίευσης στο J Hellenic Vet Med Soc
Οι συγγραφείς ενθαρρύνονται να καταθέσουν σε αποθετήριο ή να δημοσιεύσουν την εργασία τους στο διαδίκτυο πριν ή κατά τη διαδικασία υποβολής και αξιολόγησής της.
