Ορολογική διερεύνηση για τη μόλυνση από Ehrlichia canis οε δεσποζόμενους σκύλους στη βόρεια Βουλγαρία

PDF (English)
Δημοσιευμένα: Nov 29, 2017
DOI: https://doi.org/10.12681/jhvms.15041
Λέξεις-κλειδιά:
Σκύλος Ehrlichia canis ορολογική διερεύνηση βόρεια Βουλγαρία IFA test
I. TSACHEV
Veterinary Faculty Trakia University
E. I. PAPADOGIANNAKIS (E.I. ΠΑΠΑΔΟΠΑΝΝΑΚΗΣ)
Τομέας Κτηνιατρικής Δημόσιας Υγείας, Εθνική Σχολή Δημόσιας Υγείας
V. KONTOS (Β. ΚΟΝΤΟΣ)
Τομέας Κτηνιατρικής Δημόσιας Υγείας, Εθνική Σχολή Δημόσιας Υγείας
I. ZARKOV
Veterinary Faculty, Trakia University
V. PETROV
Veterinary Faculty, Trakia University
V. PELAGIC
Dept. of Veterinary Medicine, Faculty of Agriculture; University of Novi Sad
Περίληψη

Σκοπός της μελέτης αυτής ήταν η ανίχνευση αντισωμάτων κατά της Ehrlichia canis σε δεσποζόμενους σκύλους που ζουν στη βόρεια Βουλγαρία και συγκεκριμένα στις περιοχές Varna, Silistra, Ruse, Montana, Veliko Tarnovo και Pleven. Συνολικά εξετάστηκαν με τη μέθοδο IFA 120 οροί αίματος που πάρθηκαν απόισάριθμους σκύλους για την ανίχνευση IgG αντισωμάτων κατάτης E. canis. Σαράντα πέντε σκύλοι (37.5%) βρέθηκαν ορολογικά θετικοί, με τις περιοχές της Varna και της Silistra να παρουσιάζουντα υψηλότερα ποσοστά (60% και 55%, αντίστοιχα), σε σύγκρισημε τις άλλες (Ruse: 30%, Montana: 30%, VelikoTarnovo: 25%, Pleven: 25%). Τα αποτελέσματα της μελέτης αυτής δείχνουν ότι το ποσοστό έκθεσης των δεσποζόμενων σκύλων που ζουν στη βόρεια Βουλγαρία στην E. canis είναι υψηλό.

Λεπτομέρειες άρθρου
  • Ενότητα
  • Research Articles

Οι συγγραφείς των άρθρων που δημοσιεύονται στο περιοδικό διατηρούν τα δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας επί των άρθρων τους, δίνοντας στο περιοδικό το δικαίωμα της πρώτης δημοσίευσης.

Άρθρα που δημοσιεύονται στο περιοδικό διατίθενται με άδεια Creative Commons 4.0 Non Commercial και σύμφωνα με την άδεια μπορούν να χρησιμοποιούνται ελεύθερα, με αναφορά στο/στη συγγραφέα και στην πρώτη δημοσίευση για μη κερδοσκοπικούς σκοπούς.

Οι συγγραφείς μπορούν να καταθέσουν το άρθρο σε ιδρυματικό ή άλλο αποθετήριο ή/και να το δημοσιεύσουν σε άλλη έκδοση, με υποχρεωτική την αναφορά πρώτης δημοσίευσης στο J Hellenic Vet Med Soc

Οι συγγραφείς ενθαρρύνονται να καταθέσουν σε αποθετήριο ή να δημοσιεύσουν την εργασία τους στο διαδίκτυο πριν ή κατά τη διαδικασία υποβολής και αξιολόγησής της.

Λήψεις
Τα δεδομένα λήψης δεν είναι ακόμη διαθέσιμα.
Αναφορές
Anderson BE, Dawson JE, Jones DC, Wilson KH (1991). Ehrlichia chaffeensis: a new species associated with human ehrlichiosis. J. Clin. Microbiol. 29: 2838-284Ï
Anderson BE, Greene CE, Jones DC, Wilson DH (1992). Ehrlichia ewingii sp. the etiologic agent of canine granulocytic ehrlichiosis. International Journal of Systematic Bacteriology 42: 299-302.
Baneth G, Warner T, Koplah A, Weinstein S, Keysary A (1996). Survey of Ehrlichia canis antibodies among dogs in Israel. Vet. Ree. 16: 257-259.
Batmaz H, Nevo E, Waner T, Senturk S, Yilmaz Z, Harrus S (2001). Seroprevalence of Ehrlichia canis antibodies among dogs in Turkey. Vet. Ree. 148: 665-666.
Belanger M, Sorenson HL, France MK, Bowie MV, Barbet AF, Breitschwerdt EB, Alleman AR (2002). Comparison of serological detection methods for diagnosis of Ehrlichia canis infections in dogs. J Clin Microbiol, 40:3506-3508.
Botros BA, Elmolla MS, Salib AW, Calamaio CA, Dasch GA, Arthur RR (1995). Canine ehrlichiosis in Egypt: seroepidemiological survey. Onderstepoort Journal of Veterinary Research 62: 41-43.
Brouqui P, Davoust B, Haddad S, Vidor E, Raoult D (1991). Serological evaluation of Erlichia canis infection in military dogs in Africa and Reunion Island. Vet. Microbiol. 26: 103-105.
Davoust Β (1994). Epidemiolodie de l'ehrlichiose, de leishmaniose et de la dirofilariose canine. A propos la situation actuelle les effectifs del'armee française. Rev. Med. Vet. 145: 249-256.
Dawson JE, Biggie KL, Warner CK, Cookson Κ, Jenkins S, Levine JF, Olson JG (1996). Polymerase chain reaction evidence of Ehrlichia chaffeensis, an etiologic agent of human ehrlichiosis, in dogs from southeast Virginia. American Journal of Veterinary Research 57: 1175-1179.
Donatien A and Lestoquard F (1935). Existence en Algerie d'une rickettsia du chien. Bulletin de la Société de Pathologie Exotique 28 : 418-419.
Dumler JS, Barbet AF, Bekker CPJ, Dasch GA, Palmer GH, Ray SC, Rikihisa Y, Rurangirwa FR (2001). Reorganization of genera in the families Rickettsiaceae and Anaplasmataceae in the order Rickettsiales: unification of some species of Ehrlichia with Anaplasma, Cowdria with Ehrlichia and Ehrlichia with Neorickettsia, descriptions of six new species combinations and designation of Ehrlichia equi and 'HGE agent' as subjective synonyms of Ehrlichia phagocytophila. Int. J. Syst. Evol. Microbiol., 51: 2145-2165.
Harrus S, Bark H and Waner Τ (1997). Canine monocytic ehrlichiosis: an update. Compendium on Continuing Educationfor the Practicing Veterinarian 19: 431-444.
Keefe TJ, Holland CJ, Salyer PE, Ristic M (1982). Distribution of Ehrlichia canis among military dogs in the world and selected civilian dogs in the United States. J. Am. Vet. Med. Assoc. 181:236-238.
Kontos V and Athanasiou L (1998). Use of enrofloxacin in the treatment of acute canine ehrlichiosis. Canine Practice 8:10-14.
Leib MS and Monrroe WE (1997). Ehrlichiosis. In: Lappin, M.R. (ed.) : Practical Small Animal Internal Medicine.W.B. Saunders, Philadelphia, pp: 864-869.
Morais JD, Dawson JE, Greene C, Filipe AR, Galhardas LC, Bacellar F (1991). First European case of ehrlichiosis. Lancet 338: 633-634.
Mylonakis M, Koutinas A, Billinis C, Leontides L, Kontos V, Papadopoulos O, Rallis T, Futianou A (2003). Evaluation of cytology in diagnosis of acute canine monocytic ehrlihiosis (Ehrlichia canis): a comparison between five methods. Vet. Microbiol. 91: 197-204.
Pretorius AM and Kelly Ρ J (1998). Serological survey for antibodies reactive with Ehrlichia canis and E. chaffeensis in dogs from the Bloemfontein area, South Africa. Journal of the South African Veterinary Association 69: 126-128.
Rikihisa Y (1991). The tribe Ehrlichieae and ehrlichial diseases. Clin. Microbiol. Rev. 4: 286-308.
Ristic M, Huxsoll D, Kreig SM (1984). Tribe Ehrlichieae. In: Holt NK, Mays JG (eds.), Bergey's Manual of Systematic Bacteriology, vol.1. The Williams and Wilkins Co., Baltimore, pp: 704-709.
Rodriguez-Vivas RI, Albornoz REF, Bolio GME (2005). Ehrlichia canis in dogs in Yucatan, Mexico: seroprevalence, prevalence of infection and associated factors. Vet. Parasitol. 127: 75-79.
Saintz A, Delgado S, Amusategui I, Tesouro M, Carmenes Ρ (1996). Seroprevalence of canine ehrlichiosis in Casdtilla-Leon (northwest Spain). Prev. Vet. Med. 29: 1-f.
Serbezov V (2002). Vector-borne diseases: are there a health problem in Bulgaria? Infectology 39(3): 3-5 (in BG).
Sirigireddy Κ and Ganta R (2005). Multiplex detection of Ehrlichia and Anaplasma species pathogens in peripheral blood by real time reverse transcriptase polymerase chain reaction. Journal of Molecular diagnostics, 7(2):308-316.
Stephenson EH and Ristic M (1978). Retrospective study of an Ehrlichia canis epizootic around Phoenix, Arizona. J. Am. Vet. Med. Assoc 172: 63-65.
Suksawat J, Pitulle C, Arraga-Alvarado C, Madrigal K, Hancock SI and Breitschwerdt EB (2001). Co infection with three Ehrlichia species in dogs from Thailand and Venezuela with emphasis on consideration of 16S ribosomal DNA secondary structure. J.
Clin. Microbiol.39(l):90-93.
Tsachev I, Kontos V, Zarkov I and Krastev S (2006). Survey of antibodies reactive with Ehrlichia canis among dogs in south Bulgaria. Revue Med Vet, 157 (6): in press
Uhaa IJ, Maclean JD, Greene CR, Fishbein DB (1992). A case of human ehrlichiosis acquired in Mali: clinical and laboratory findings. American Journal of Tropical Medicine and Hygiene 46: 161-164
Waner T, Harrus S, Jongejan F, Keysary A and Cornelissen AW (2001). Significance of serological testing for ehrlichial disease in dogs with special emphasis on the diagnosis of canine monocytic ehrlichiosis caused by Ehrlichia canis. Veterinary Parasitology, 95:1-15.
Τα περισσότερο διαβασμένα άρθρα του ίδιου συγγραφέα(s)