Editorial

Περίληψη

Η σκέψη της κρίσης αποτελεί την τελευταία λέξη της μόδας τα τελευταία χρόνια. Καθηγητές, δάσκαλοι, φοιτητές και υπουργεία της παιδείας, πολιτικοί, δημοσιογράφοι αναφέρονται στην κριτική σκέψη σαν να είναι ένα βιβλίο που θα πρέπει να μεταφέρεις στο μάθημα, να το διαβάσεις και να το γνωρίζεις. Οι τρόποι ερμηνείας του είναι τόσοι πολλοί που πραγματικά αν ρωτήσεις 1000 ανθρώπους για την κριτική τέχνη θα πάρεις 1000 διαφορετικές απαντήσεις.

Πρώτα είναι απαραίτητο να ξεκαθαρίσουμε ότι η κριτική σκέψη δεν συμβαίνει στιγμιαία. Δεν είναι μια δράση ή ένα γεγονός. Έχει μια πορεία μέσα στο χρόνο. Είναι μια σύνθεση πολλών θεματικών σκέψεων και πεδίων, ένας τρόπος σκέψης, είναι μια απόρροια που προέρχεται από τη σύζευξη επιστημών, από μια σφαιρική εικόνα της ζωής και των πράξεών μας, αποτελείται από δομημένη σκέψη και δεξιότητες της γνώσης, σύγχρονες και σύνθετες ικανότητες. Δεν είναι κριτική προς κάτι, αλλά κατανόηση των αφορμών, των λόγων, του κάθε τι που συμβαίνει στη ζωή του ανθρώπου. Φαίνεται ότι στην αρχαία Ελλάδα οι φιλοσοφικές σχολές που επικρατούσαν είχαν συλλάβει το νόημα και την αξία της κριτικής σκέψης πολύ περισσότερο απ’ ότι σήμερα. 

Σήμερα πλέον αποτελεί ένα πολύ συχνό θέμα συζήτησης ανάμεσα σε αυτούς που διδάσκουν. Τι είναι, πως λειτουργεί, πόση σημαντική είναι και άλλα πολλά. Υπάρχει όμως ένα πρόβλημα. Τελικός ορισμός είναι δύσκολο να υπάρξει και αυτό εμποδίζει να οριστούν οι παράμετροι που θα βοηθήσουν στη διδασκαλία της. Ίσως και έτσι απαντά στο ερώτημα «γιατί δεν διδάσκεται η κριτική σκέψη στην εκπαίδευση».  Πιο κάτω θα επιχειρήσουμε να δώσουμε έναν ορισμό με βάση τις παραμέτρους των θεωρήσεων για τον προσδιορισμό του όρου.