Συνεκπαίδευση παιδιών με και χωρίς διάχυτες αναπτυξιακές διαταραχές (ΔΑΔ) στο σχολείο

Περίληψη

Τα άτομα με διάχυτες αναπτυξιακές διαταραχές (ΔΑΔ) προσέλκυσαν το ενδιαφέρον φορέων (κρατικών και ιδιωτικών) μετά τα μέσα της δεκαετίας του 1950. Έως τότε τα άτομα αυτά βρίσκονταν υπό την προστασία της οικογένειάς τους ή σε ιδρύματα/άσυλα (Στασινός 1991). Δυναμική αλλαγή στην εκπαίδευση των ατόμων με ψυχικές και διάχυτες αναπτυξιακές διαταραχές πραγματοποιήθηκε μετά τη θεσμοθέτηση του νόμου 2817/2000 για την «Εκπαίδευση ατόμων με ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες». Με το νόμο αυτό το ΥΠΕΠΘ εισάγει την πολιτική του «ενός σχολείου για όλους» προωθώντας έτσι τη συνεκπαίδευση και κοινωνική ένταξη[1] ατόμων με και χωρίς ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες. Ο νόμος 3699/2008 περί «Ειδικής Αγωγής και Εκπαίδευσης ατόμων με αναπηρία ή με ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες»  συνεχίζει και ενισχύει την εκπαιδευτική και κοινωνική ένταξη των ατόμων με ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες ενώ αναγνωρίζει το δικαίωμα συμμετοχής των ατόμων με αυτισμό ή άλλες ΔΑΔ στην εκπαιδευτική διαδικασία. Η εργασία εξετάζει επιχειρήματα υπερ και κατά της ένταξης  παιδιών με ΔΑΔ στην εκπαιδευτική διαδικασία, τη συνεκπαίδευσή τους με φυσιολογικά αναπτυσσόμενα παιδιά  καθώς και προγράμματα συνεκπαίδευσης τα οποία εφαρμόζονται στις ΗΠΑ. Σκοπός της εργασίας είναι να εισάγει τον προβληματισμό σχετικά με το πλαίσιο εκπαίδευσης των ατόμων με ΔΑΔ.