Άπειρο και δικαιοσύνη στη φυσική φιλοσοφία του Αναξίμανδρου

PDF
Δημοσιευμένα: Jun 8, 2019
DOI: https://doi.org/10.12681/eml.20571
Λέξεις-κλειδιά:
infinity universal justice cosmogenic struggle injustice punishment world natural philosophy
Κωνσταντίνα Γογγάκη
Περίληψη

Περιεχόμενο της φυσικής φιλοσοφίας που εισηγούνται οι Ίωνες φι-
λόσοφοι Θαλής, Αναξίμανδρος και Αναξιμένης κατά τον 6ο αιώνα
π.Χ., είναι η εξήγηση της αρχής, της σύστασης και της λειτουργίας
του κόσμου. Το ερώτημα, όμως, αυτό, για πρώτη φορά στην ιστορία του
ανθρώπινου στοχασμού, δεν απαντάται με βάση τις προηγούμενες μαγι-
κές, θεοκρατικές και μεταφυσικές αντιλήψεις, αλλά με βάση τη θεώρηση
ότι ο κόσμος είναι αποτέλεσμα της ύλης, της υλικής μάζας (Guthrie, 2000).
Η υιοθέτηση μιας νέας κοσμοαντίληψης και η, σ’ έναν βαθμό, μετάβαση
από τον μύθο στον λόγο πραγματοποιείται από τους τρεις Μιλήσιους και
θεωρείται επαναστατική για τα κοσμολογικά και επιστημονικά δεδομένα
της εποχής (Kirk - Raven - Schofield, 1988; Πόππερ, 1980; Popper, 2002).
Πρώτος ο Θαλής, υποθέτει ότι το ένα και μοναδικό στοιχείο στο οποίο
μπορεί να αναχθεί ο υλικός κόσμος είναι το νερό (ύδωρ). Ο Αναξίμανδρος
στη συνέχεια εξηγεί την αρχή του κόσμου εκκινώντας από το ἄπειρον. Το
ἄπειρον, κατά τον Αναξίμανδρο, είναι απροσδιόριστο, είναι αγέννητο και
άφθαρτο, και αιώνια κινείται. Κατά τον Αριστοτέλη (Φυσ. Α 4, 187 a 20) το
άπειρο ορίζεται σαν ένα είδος σύνθετου σώματος ή ενός μείγματος, από το
οποίο εξαιτίας της αιώνιας κίνησής του (Σιμπλίκιος, εις Φυσ. 24, 21) εκπηγά-
ζουν ή αποσπώνται (:εκκρίνεσθαι) τα αντίθετα στοιχεία. Με την περιγραφή
της διαδικασίας του διαρκούς αποχωρισμού και της γέννησης των φυσικών
στοιχείων ο Αναξίμανδρος επιχειρεί την μηχανική ερμηνεία της κίνησης των
άστρων, μπορώντας έτσι να θεωρηθεί ως ο πρώτος Έλληνας που διατύπωσε
την θεωρία της γένεσης του πλανητικού συστήματος (Κορδάτος, 1972 5η).
Η εξήγηση του κόσμου εκκινώντας από το άπειρον αποτελεί την αρχή δια-
τήρησης της ύλης (A.L. Lavoisier) και, όπως διαπιστώθηκε στον 20ό αιώνα,
της ενέργειας (Σταμάτης, 1966), ή, καλύτερα, κατά τον Ξενοφώντα Μουσά,
της «υλοενέργειας», δηλαδή ύλης και ενέργειας μαζί.
Ο Αναξίμανδρος προτείνει το άπειρο ως πρωταρχική ουσία του κόσμου
ή ως αρχική κοσμολογική ύλη, ενώ παράλληλα περιγράφει την αρχική
μορφή της γης και των εμψύχων που είναι πάνω στην γη, παραδεχόμενος
την αυτόματη γένεση (Seligman, 1962; Solomon - Higgins, 1996, Τσέλλερ
- Νέστλε, 1980; Gadamer, 1996); Όλα τα στοιχεία στην φύση είναι αντιμα-
χόμενα μεταξύ τους, πεπερασμένα στον χώρο και τον χρόνο. Οι ερμηνείες
που αφορούν στο μοναδικό σωζόμενο απόσπασμα του Αναξίμανδρου, περί
του απείρου και περί της δίκης των όντων, ξεπερνούν το κοσμικό του νόη-
μα, αποδίδοντάς του, ιδίως ο Nitzsche (Νίτσε, 2013), το νόημα της συμπα-
ντικής δικαιοσύνης (Σιμπλίκιος, Φυσ. 24, 18, Diels, Δοξογρ. 476, Nitzsche,
1956 ΙΙΙ, Legrand, 1970, Βέϊκος, 1991, Λιαντίνης, 1984, Γογγάκη, 2018).
Στο νέο μοντέλο κοσμογονικής αλλαγής που εισάγει ο Αναξίμανδρος συ-
σχετίζει την συνεχή διαμάχη και την εναλλαγή των αντίθετων ουσιών με
το δίκαιο και την αδικία που υπάρχει στην ανθρώπινη κοινωνία (Popper,
1998 2nd, Magee, 2000, Graham, 2006). Η συμπαντική επανόρθωση είναι
βεβαία. Ίσως όχι σε κάποια προκαθορισμένη στιγμή, αλλά όταν έρθει το
(αναγκαίο) πλήρωμα του χρόνου. Αναπόφευκτα, επομένως, αργά ή γρήγο-
ρα, αποδίδεται δικαιοσύνη στον κόσμο και η αδικία τιμωρείται.

Λεπτομέρειες άρθρου
  • Ενότητα
  • Φορέας Έκδοσης
Creative Commons License

Αυτή η εργασία είναι αδειοδοτημένη υπό το CC Αναφορά Δημιουργού – Μη Εμπορική Χρήση 4.0.

Οι συγγραφείς των άρθρων που δημοσιεύονται στο περιοδικό διατηρούν τα δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας επί των άρθρων τους, δίνοντας στο περιοδικό το δικαίωμα της πρώτης δημοσίευσης.

Άρθρα που δημοσιεύονται στο περιοδικό διατίθενται με άδεια Creative Commons 4.0 Non Commercial και σύμφωνα με την άδεια μπορούν να χρησιμοποιούνται ελεύθερα, με αναφορά στο/στη συγγραφέα και στην πρώτη δημοσίευση για μη κερδοσκοπικούς σκοπούς.

Οι συγγραφείς μπορούν να καταθέσουν το άρθρο σε ιδρυματικό ή άλλο αποθετήριο ή/και να το δημοσιεύσουν σε άλλη έκδοση, με υποχρεωτική την αναφορά πρώτης δημοσίευσης στο EMΛ

Οι συγγραφείς ενθαρρύνονται να καταθέσουν σε αποθετήριο ή να δημοσιεύσουν την εργασία τους στο διαδίκτυο πριν ή κατά τη διαδικασία υποβολής και αξιολόγησής της.

Λήψεις
Τα δεδομένα λήψης δεν είναι ακόμη διαθέσιμα.
Αναφορές
Ελληνόγλωσση βιβλιογραφία
Βέϊκος, Θ. (1991). Φύση και Κοινωνία. Από το Θαλή ως το Σωκράτη, Αθήνα: Σμίλη.
Γκάνταμερ, Χ.-Γκ. (2005). Η Απαρχή της Φιλοσοφίας, μτφρ. Γιώργος Η. Ηλιόπουλος, Αθήνα: Πατάκης. Τίτλος του Πρωτοτύπου: Hans-Georg Gadamer, Der Anfang der Philosophie, Philipp Reclam jun. GmbH & Go, Stuttgart 1996.
Γογγάκη, Κ. (2018). Η έννοια της κοσμικής δικαιοσύνης στον Αναξίμανδρο. Ο κοσμικός αγώνας, Σωκράτης (Socrates), 4: 51-58.
Guthrie, W.K.C. (1988) 2η έκδ. Οι Έλληνες φιλόσοφοι. Από τον Θαλή ως τον Αριστοτέλη, μτφρ. Αντ. Η. Σακελλαρίου, Αθήνα: Δημ. Ν. Παπαδήμας. Τίτλος του Πρωτοτύπου: The greek Philosophers from Thales to Aristotle, London: Methnen and Co. Ltd.,1950.
Θεοδωρίδης, Χ. (1955) 2η έκδ. Εισαγωγή στη Φιλοσοφία, Αθήνα: Βιβλιοπωλείον
της Εστίας.
Kirk, G.St. - Raven, J.E. - Schofield, M. (1988). Οι προσωκρατικοί Φιλόσοφοι μτφρ. Δημοσθένης Κούρτοβικ, έκδ. Μορφωτικού Ιδρύματος Εθνικής Τραπέζης, Αθήνα: Τυπογραφείο Χρίστου Μανουσαρίδη. Τίτλος του Πρωτοτύπου: The Presocratic Philosophers. A Critical History with a Selection of Texts, 2nd ed. 1983, Cambridge University Press, 1957 1st.
Κορδάτος, Γ. (1972) 5η έκδ. Ιστορία της αρχαίας ελληνικής φιλοσοφίας, Αθήνα: Μπουκουμάνη.
Legrand, G. Η ζωή και η σκέψη των Προσωκρατικών, μτφρ. Αλέξανδρος Βέλιος, Αθήνα: έκδ. Άπειρον, χχ. Τίτλος του πρωτοτύπου: La pensée des Ρrésocritiques, Βordas 1970.
Λιαντίνης, Δ. (1984). Homo Educandus. Φιλοσοφία της Αγωγής, Αθήνα: Πανεπιστήμιο Αθηνών, Τυπ. Ε. Μπουλούκου - Α. Λογοθέτη.
Μάνος, Α. (2001). Προσωκρατική-Πλατωνική και Μεταπλατωνική διανόηση, Αθήνα: Τυπωθήτω-Γιώργος Δαρδανός.
Popper, K.R. (2002). Ο κόσμος του Παρμενίδη. Δοκίμια για τον Προσωκρατικό Διαφωτισμό, επιμ. Arne F. Petersen, μτφρ. Κωνσταντίνος Ν. Πετρόπουλος, Αθήνα: Ινστιτούτο του Βιβλίου-Α. Καρδαμίτσα. Τίτλος του Πρωτοτύπου: The World of Parmenides: Essays on the Pre-Socratic Enlightenment, Routledge, 1998.
Σάρντο, Ε. Λο (2012). Ο κόσμος των αρχαίων. Εικόνες και θεωρήσεις του σύμπαντος από την εποχή των μύθων ως την Αναγέννηση, μτφρ. Μιχαήλ Λειβαδιώτης, Αθήνα: Μελάνι. Τίτλος του πρωτοτύπου: Eugenio Lo Sardo, Il cosmo degliantichi, immagini e visioni dell’ universo dal mondo mitico al Rinascimento, Donzelli editore, 2007.
Σταμάτης, Ε.Σ. (1966). Προσωκρατικοί φιλόσοφοι, Αθήναι.
Τσέλλερ, Ε. - Νέστλε, Β. (1980). Ιστορία της ελληνικής φιλοσοφίας, μτφρ. από 13η έκδ. Χ. Θεοδωρίδης, Αθήνα: Βιβλιοπωλείο της Εστίας.
Ξενόγλωσση βιβλιογραφία
Bodnár, I.M. (1988). “Anaximander’s Rings”, Classical Quarterly 38: 49-51.
Classen, C.J. (1986). Ansätze. Beiträge zum Verständnis der frühgriechischen Philosophie, Würzburg/Amsterdam.
Conche, M. (1991). Anaximandre. Fragments et Témoignages, Paris.
Couprie, D.L. - Hahn, R. - Naddaf, G. (2003). Anaximander in Context, Albany.
Dicks, D.R. (1966). “Solstices, Equinoxes, and the Presocratics”, The Journal of Hellenic Studies 86: 26-40.
— (1970). Early Greek Astronomy to Aristotle, Ithaca/New York.
Diels, H. - Kranz, W. (1964). Die Fragmente der Vorsokratiker, Zürich/Hildesheim.
Furley, D.J. - Allen, R.E. eds. (1970). Studies in Presocratic Philosophy, Vol. I, The Beginnings of Philosophy, New York/London.
Furley, D. J. (1987). The Greek Cosmologists, Volume I, Cambridge.
Graham, D.W. (2006). Explaining the Cosmos: The Ionian Tradition of Scientific Philosophy, Princeton, NJ: Princeton University Press.
Guthrie, W.K.C. (1985). A History of Greek Philosophy I, The Earlier Presocratics and the Pythagoreans. London/New York (Cambridge 1962).
Heidel, W.A. (1937). The Frame of the Ancient Greek Maps. With a Discussion of the Discovery of the Sphericity of the Earth, New York.
Hölscher, U. (1953). “Anaximander und die Anfänge der Philosophie”, I. und II, Hermes 81: 257-277, 385-418.
Jaeger, W. (1947). The Theology of the Early Greek Philosophers, Oxford: Clarendon Press.
Kahn, Ch.H. (1958). “Anaximander and the Arguments Concerning the Apeiron at Physics 203b 4-1”, in: Festschrift E. Kapp, Hamburg, pp. 19-29.
— (1960). Anaximander and the Origins of Greek Cosmology, New York: Columbia
University Press (Indianapolis/Cambridge 1994).
— (1970). “On Early Greek Astronomy”, The Journal of Hellenic Studies 90: 99-116.
Loenen, J.H.M.M. (1954). “Was Anaximander an Evolutionist?”, Mnemosyme 4: 215-232.
McKirahan, R. (2001). “Anaximander’s Infinite Worlds”, in A. Preus, ed., Essays in Ancient Greek Philosophy VI: Before Plato, Albany, pp. 49-65.
Nitzsche, Fr. (1956). Die Philosophie im tragischen Zeitalter der Griechen, Werke in drei Bänden, Karl Schlechta, München, III.
O’Brien, D. (1967). “Anaximander’s Measurements”, The Classical Quarterly 17: 423-432.
Rovelli, C. (2011). The first scientist. Anaximander and his legacy, translated by Marion Lignana Rosenberg, Yardley, Pa.: Westholme.
Seligman, P. (1962). The “Apeiron” of Anaximander, London: Athlone Press.
Stokes, M.C. (1976). “Anaximander’s Argument”, in: R.A. Shiner & J. King-Farlow,
eds., New Essays on Plato and the Presocratics, pp. 1-22.
West, M.L. (1971). Early Greek Philosophy and the Orien, Oxford.