Δερματοφύτωση της γάτας. Ο ρόλος της στην επιδημιολογία του Microsporum canis


Δημοσιευμένα: Ιαν 31, 2018
Λέξεις-κλειδιά:
Δερματοφύτωση M. canis γάτα κλινικώς υγιείς γάτες
E. BOURDZI-HATZOPOULOU (ΜΠΟΥΡΤΖΗ-ΧΑΤΖΟΠΟΥΛΟΥ Ε.)
Περίληψη

Εξετάσθηκαν 125 γάτες με δερματικές αλλοιώσεις συμβατές με τη δερματοφύτωση, από τις οποίες πάρθηκαν ξέσματα δέρματος και τρίχες καθώς και 200 κλινικώς υγιείς γάτες με τη μέθοδο της βούρτσας (hairbrush technique). Χρησιμοποιήθηκε Sabouraud-chloramphenicol-cycloheximide agar για την καλλιέργεια, ενώ παράλληλα για τα ξέσματα δέρματος και τις τρίχες χρησιμοποιήθηκε και η απευθείας μικροσκοπική εξέταση με ΚΟΗ 20% και χρώση με κυανό του μεθυλενίου. Από τις 125 γάτες με συμπτώματα δερματοφύτωσης, θετικές στην απευθείας μικροσκοπική εξέταση ήταν οι 78 (62, 4%) ενώ στην καλλιέργεια οι 92 (73,5%). Απομονώθηκε από 90 ζώα M. Canis (97,8%) και T. mentagrophyfes από 2 (2,2%). Η ηλικία παίζει καθοριστικό ρόλο στην ευαισθησία του ζώου, καθώς τα περισσότερα μολυσμένα ζώα ήταν νεαρής ηλικίας, ενώ σε ό,τι αφορά το φύλο φαίνεται ότι τόσο τα αρσενικά όσο και τα θηλυκά είναι το ίδιο ευαίσθητα. Από τις 120 κλινικώς υγιείς γάτες της αστικής και τις 80 της αγροτικής περιοχής, βρέθηκαν να είναι φορείς δερματοφύτων οι 40 και οι 15 αντίστοιχα. Στα ζώα της αστικής περιοχής κυριαρχούσε το M. canis (70%) με το Τ. mentagrophytes στη δεύτερη θέση (15%), ενώ αντίθετα στα ζώα των αγροτικών περιοχών την πρώτη θέση κατείχε το M. gypseum (53,3%) και ακολουθούσε το Τ. mentagrophytes (33,3%), ενώ το M. Canis απομονώθηκε από ένα μόνο ζώο. Επισημαίνεται τέλος, ότι οι μολυσμένες γάτες και κυρίως οι κλινικώς υγιείς γάτες (φορείς του M. canis) εμπλέκονται σοβαρά στη δημόσια υγεία και στην επιδημιολογία του M. canis, δεδομένου του αριθμού των μικρών παιδιών και των ιδιοκτητών των ζώων που προσβλήθηκαν.

Λεπτομέρειες άρθρου
  • Ενότητα
  • Research Articles
Λήψεις
Τα δεδομένα λήψης δεν είναι ακόμη διαθέσιμα.
Αναφορές
Caretta G, Mandati F, Ajello A. Dermatophytes and keratinophilic fungi in cats and dogs. Mycoses, 1989, 32: 620-626.
Katoh Τ, Nishioka Κ, Sano T. A mycological study of pets as a source of human infection due to M.canis. Jap. J. of Med. Mycol.1993, 34: 325-330.
Μπουρτζή-Χατζοποΰλου Ε. Ζωοανθρωπονόσοι στην Ελλάδα. Συμβολή στη μελέτη της επιδημιολογίας των δερματοφυτιάσεων. Διδακτορική διατριβή, 1979, Επιστημ. Επετ. Κτην. Σχολής. Παρατ. 7 του 19ου Τόμου.
Μπουρτζή-Χατζοποΰλου Ε. Μελέτη της επιδημιολογίας των δερματοφυτιάσεων του σκύλου στην περιοχή Θεσσαλονίκης. 1997 Υπο δημοσίευση ΔΕΚΕ.
Mackenzie D, Loeffler W, Mantovani A, Fujikura T. Guidelines for the diagnosis, prevention and control of dermatophytosis in man and animals. World Health Organization ,1992, 5-28.
Faggi E, Saponetto Ν, Sagone M. Dermatophytes isoles des carnivores domestiques a Florence (Italie).1989,16: 297-301.
Δεβλιώτου-Παναγιωτίδου Δ. Νοσοκομείο Αφροδισίων και Δερματικών Νόσων, Θεσσαλονίκη. 1996, Προσωπική επικοινωνία.
Μαράκη Σ, Τσελεντης Ι. Δερματοφυτώσεις στην Κρήτη κατά τη χρονική περίοδο 1992-1995. 17ο Εθνικό Συνέδριο Μικροβιολογίας Ιατρικής Βιοπαθολογίας, 26-28 Απριλίου,1996, Θεσσαλονίκη.
Zaror L, Casas S, Martin R, Thibaut J, Fischman O. Dermatophytes in healthy dogs and cats in Valdinia, Chile. Archivos de Medicina Veterinaria, Chilel988, 20 (2) 140-143.
Budumyan TM. The importance of M. canis carrier state in normal animals in the epidemiology of zoonotic microsporosis. Vestnik Dermatologii i Venerologii 1987, 5 65-67.
Monello ΚΑ, DeBoer DJ. Fungal flora of the haircoat of cats with and without dermatophytosis. Journal of Medical and Veterinary Mycology, 1991, 29(5) 285- 292.
Monello ΚΑ, DeBoer DJ. Fungal flora of the coat of pet cats. American Journal of Veterinary Research, 1991, 52 (4) 602-606.
Baxter M. Ringworm due to M. canis in cats and dogs in New Zealand. Ν Ζ Vet Med J 1973, 21: 33-37.
Μαρσελου- Κιντή Ο. Ιατρική Μυκητολογία. 298-340 ,1986, Αθήνα.
Vanbreuseghem R, De Vroey C, Takashio M. Guide pratique de Mycologie Medicale et Vétérinaire. 2eme éd. Masson, Paris 1978, 239-240.
Pinard M, Chermette R, Bussieras S. Diagnosis and prophylaxis of ringworm in dogs and cats. The 1983 survey at the Alfort Veterinry School. Recueil de Medicine Vétérinaire,1987,163 (12) 1107-1116.
Klarmann, D. Dermatomycoses in pets. Deutsche Veterinärmedizinische Gesellschaft, 1988, 267-273.
Larsson CE, Nahas CR, Ledon Α. LBP, Gambale W, Paula CR, Correa Β. Ringworm in domestic cats in Säo Paulo, Brazil, between 1981-1990 Feline Practice, 1994,22(3)11-14.
Sparkes AH, Werrett G, Stokes CR, Gruffydd-Jones TJ. Microsporum canis: inapparent carriage by cats and the viability of arthrospores. Journal of Small Animal
Practice, 1994, 35 (8) 397-401.
Ajello L. Present day concepts of the dermatophytes. Mycop et Mycol Appi 1962,17: 315-323.
Μπουρτζή-Χατζοποΰλου Ε, Κοντός Β. Περιπτώσεις δερματοφυτιάσεως σε σκύλους και ημιόνους οφειλόμενες στο M. gypseum. Ελλ. Κτηνιατρική, 1984,27: 77-84.
Kaplan W. Epidemiology and public health significance of ringworm in animals. Arc. Der.1967, 96: 404-408.
Mantovani A. The role of animals in the epidemiology of the mycoses. Mycopathologia 1978, 65: 61-66.
Müller G. and Kirk R. In: Small Animal Dermatology, 5th edition,1995, Ch:5 332-350.
Δεβλιώτου-Παναγιωτίδου Δ. Νοσοκομείο Αφροδισίων και Δερματικών Νόσων, Θεσσαλονίκη. 1997, Προσωπική επικοινωνία.
Τα περισσότερο διαβασμένα άρθρα του ίδιου συγγραφέα(s)