Το παιχνίδι ως εκπαιδευτικό εργαλείο στην εξέλιξη του ευρωπαϊκού εκπαιδευτικού συστήματος την πρώιμη νεότερη ευρωπαϊκή εποχή

Abstract

Το άρθρο αυτό περιλαμβάνει μια βιβλιογραφική ανασκόπηση σχετικά με τον ρόλο του παιχνιδιού ως εκπαιδευτικό εργαλείο στην εξέλιξη του ευρωπαϊκού εκπαιδευτικού συστήματος από τον πρώιμο Μεσαίωνα έως τα τέλη του 19ου αιώνα. Ανατρέχοντας στη βιβλιογραφία και στις απόψεις που έχουν εκφραστεί από παιδαγωγούς και συγγραφείς, εξετάζεται η συμβολή των παιχνιδιών στην ανάπτυξη των κοινωνικών, πνευματικών και στη συνέχεια των συναισθηματικών δεξιοτήτων των μαθητών κατά τη διάρκεια των διαφόρων ιστορικών περιόδων.

Αρχικά, η εκπαίδευση κατά τον Μεσαίωνα ήταν στενά συνδεδεμένη με την αυθεντικότητα της εκκλησίας, τη θρησκευτική διδασκαλία που επικεντρωνόταν στη μετάδοση της θρησκευτικής και φιλοσοφικής γνώσης. Η έλλειψη πρόσβασης σε πληροφορίες εκτός των εκκλησιαστικών κύκλων και η αυστηρότητα του εκπαιδευτικού συστήματος αποτελούσαν χαρακτηριστικά της εποχής.

Ωστόσο, με την έλευση της Αναγέννησης και την ανάδειξη νέων φιλοσοφικών και παιδαγωγικών ιδεών, η εκπαίδευση άρχισε να επικεντρώνεται στην ανάπτυξη του ατόμου και τη συνεχή αναζήτηση της γνώσης. Το παιχνίδι αναδείχθηκε ως ένα σημαντικό εκπαιδευτικό εργαλείο, συνδέοντας τον εαυτό του με την τάση της νέας εποχής να εισάγει καινούργιες ιδέες και προσεγγίσεις στην παιδαγωγική, δίνοντας έμφαση στην ανάπτυξη του ανθρώπινου μυαλού και της προσωπικότητας. Η χρήση παιχνιδιών ως μέσο εκπαίδευσης άρχισε να εμφανίζεται περισσότερο καθώς η συνεχή αναζήτηση της γνώσης ανέδειξε την ανάγκη να αναδυθούν νέες προσεγγίσεις στην παιδαγωγική.

Κατά τους αιώνες που ακολούθησαν, η επιστημονική πρόοδος συνέβαλε στη δημιουργία ενός πιο ολοκληρωμένου και ανθρωποκεντρικού εκπαιδευτικού συστήματος, δίνοντας κυρίαρχη θέση στην παιδαγωγική επιστήμη. Αναπτύχθηκαν νέες μέθοδοι διδασκαλίας που περιλάμβαναν τη χρήση παιχνιδιών για την ενίσχυση της μάθησης και την καλλιέργεια των πνευματικών και συναισθηματικών δεξιοτήτων των μαθητών. Αυτή η εξέλιξη οδήγησε στη δημιουργία των πρώτων ανθρωπιστικών παιδαγωγικών προσεγγίσεων, που εστίαζαν στην προσωπική ανάπτυξη και την εκπαίδευση του ατόμου ως ένα ολοκληρωμένο πνευματικό και κοινωνικό όν. Με την παρούσα μελέτη επιχειρείται να αναλυθεί η πορεία αυτής της εξέλιξης, η ενσωμάτωσή τους στις σύγχρονες παιδαγωγικές προσεγγίσεις καθώς και η σημασία των παιχνιδιών ως κρίσιμου παράγοντα στην αναδιαμόρφωση του ευρωπαϊκού εκπαιδευτικού συστήματος κατά την πρώιμη νεότερη ευρωπαϊκή εποχή.