Flank sucking in a Doberman pincher

Περίληψη

Ο θηλασμός των κενεώνων διαπιστώνεται σχεδόν αποκλειστικά σε σκύλους της φυλής Doberman pinscher και αποτελεί καταναγκαστική διαταραχή της συμπεριφοράς, συχνά συνυπάρχουσα με παρόμοιας αιτιολογίας διαταραχές συμπεριφοράς, όπως η ψυχογενής δερματίτιδα από λείξη των άκρων, ο θηλασμός των υφασμάτων (κουβερτών) και η αλλοτριοφαγία. Προσκομίστηκε στην Κλινική αρσενικός μη στειρωμένος σκύλος, φυλής Doberman pinscher και ηλικίας 2,5 χρόνων, επειδή τους δύο τελευταίους μήνες μασούσε επίμονα την περιοχή του δεξιού κενεώνα αυτού. Ο σκύλος ήταν πλήρως εμβολιασμένος και ζούσε αποκλειστικά σε εξωτερικό χώρο (αυλή), μαζί με τη μητέρα του, η οποία δεν παρουσίαζε παρόμοιο πρόβλημα. Τα συμπτώματα πρωτοεμφανίσθηκαν όταν ο σκύλος ήταν συνεχώς δεμένος με σχετικά κοντή αλυσίδα, προκειμένου να αποτραπεί η σύζευξη με τη μητέρα του που βρίσκονταν σε οίστρο. Από τότε, η παθολογική αυτή συμπεριφορά παρατηρούνταν αρκετές φορές την ημέρα, υπό μορφή κρίσεων, κατά τη διάρκεια των οποίων το ζώο διατηρούσε πλήρως τη συνείδηση του. Επιπλέον, σύμφωνα με το ιστορικό, ο σκύλος είχε την τάση να μασάει υφάσματα και παρουσίαζε αλλοτριοφαγία από νεαρή ηλικία μέχρι την προσκόμιση του. Κατά τη γενική κλινική και τη δερματολογική εξέταση, δε διαπιστώθηκε ο,τιδή- ποτε παθολογικό.

Η συμπεριφορά του σκύλου ήταν φυσιολογική, χωρίς εκδηλώσεις άγχους, επιθετικότητας ή φόβου στη διάρκεια της εξέτασης και κατά την αιμοληψία. Όμως, κατά την παραμονή του στην αίθουσα αναμονής, ενώ ήταν ήρεμος, άρχισε αιφνιδίως να κυνηγά επίμονα το δεξιό κενεώνα και στη συνέχεια να τον θηλάζει για περισσότερο από τρία λεπτά, οπότε τον διέκοψε ο ιδιοκτήτης του. Η κύρια διαγνωστική πιθανότητα ήταν ο ψυχογενής θηλασμός του κενεώνα, αλλά η διαφορική διάγνωση περιλάμβανε επίσης την τριχούρωση, τις αλλεργικές δερματίτιδες και τις ψυχοκινητικές επιληπτικέ κρίσεις. Τα αποτελέσματα των εργαστηριακών εξετάσεων (αιματολογική, βιοχημικές στον ορό του αίματος, παρασιτολογικη κοπράνων με εμπλουτισμό, ορολογική για Leishmania) δεν έδειξαν παθολογικά ευρήματα. Η θεραπευτική αντιμετώπιση που προτάθηκε περιλάμβανε την από το στόμα χορήγηση ανθελμινθικού σκευάσματος (συνδυασμός πραζικουαντέλης, πυραντέ- λης και φεβαντέλης) επί 4 συνεχόμενες ημέρες και χλωμιπραμίνης σε δόση 1mg/kg σωματικού βάρους κάθε 12 ώρες, για μεγάλο χρονικό διάστημα, ενώ παράλληλα δόθηκαν οδηγίες για την αποφυγή των πιθανών εναυσματικών παραγόντων. Σε τηλεφωνική επικοινωνία ύστερα από περίπου δύο μήνες, ο ιδιοκτήτης ανέφερε ότι, αν και αποφάσισε να μη χορηγήσει τη χλωμιπραμίνη, είχε μεταφέρει το σκύλο σε άλλο χώρο όπου ήταν μόνος του και κινείτο ελεύθερα, με αποτέλεσμα να είχε σταματήσει η παθολογική συμπεριφορά. Όμως, όταν ο σκύλος επέστρεψε στο αρχικό περιβάλλον αυτού, όπου πάλι ήταν συνεχώς δεμένος με αλυσίδα, ο θηλασμός των κενεώνων επανεμφανίστηκε.