Effects of drying-off procedure of ewes’ udder, with intramammary antibiotic administration, in subsequent mammary infection and development of mastitis

Περίληψη

Η μελέτη αποσκοπούσε στην αξιολόγηση της επίδρασης της διαδικασίας ξήρανσης του μαστού σε προβατίνες, στην επακόλουθη μόλυνση των μαστικών αδένων και την εκδήλωση μαστίτιδας σε έναν πειραματισμό, στον οποίο πραγματοποιήθηκε ενδομαστική χορήγηση αντιβιοτικών στο τέλος της γαλακτικής περιόδου. Στα ζώα της ομάδας Α (n=6), η ξήρανση του μαστού πραγματοποιήθηκε προοδευτικά, σε διάστημα 22 ημερών, ενώ στα ζώα της ομάδας Β (n=6), η ξήρανση του μαστού πραγματοποιήθηκε απότομα. Στο τέλος της γαλακτικής περιόδου, πραγματοποιήθηκε ενδομαστική χορήγηση συνδυασμού προκαϊνικής πενικιλλίνης και νεομυκίνης στο δεξιό μαστικό αδένα όλων των ζώων (ομάδες Α και Β).

Συλλέχθηκαν δείγματα υλικού θηλαίου πόρου και γάλακτος για βακτηριολογική και κυτταρολογική εξέταση πριν την έναρξη της διαδικασίας ξήρανσης του μαστού, καθώς δύο φορές μετά τον τοκετό των ζώων: το πρώτο δείγμα συλλέχθηκε μέχρι την 4η ημέρα και το δεύτερο από την 5η μέχρι τη 10η ημέρα μετά τον τοκετό. Η διάμεση τιμή του διαστήματος για την πρώτη μόλυνση μετά τον τοκετό ήταν 2 και 4,5 ημέρες για τους θηλαίους πόρους (αριστερούς και δεξιούς, αντίστοιχα) και 4,5 και 7 ημέρες για τους μαστικούς αδένες (αριστερούς και δεξιούς, αντίστοιχα) για την ομάδα Α. Για την ομάδα Β, τα αντίστοιχα διαστήματα ήταν 6,5 και 3,5 ημέρες για τους θηλαίους πόρους και τους μαστικούς αδένες (αριστερούς και δεξιούς, αντίστοιχα) (για όλες τις συγκρίσεις, P > 0,22). Από τα 38 βακτηριακά στελέχη που απομονώθηκαν, 74% ήταν πηκτάση-αρνητικοί σταφυλόκοκκοι. Μετά τον τοκετό, δεν παρατηρήθηκαν σημαντικές διαφορές μεταξύ των δύο ομάδων στη συχνότητα μόλυνσης του θηλαίου πόρου (P > 0,17), μόλυνσης του μαστικού αδένα (P > 0,36), υποκλινικής μαστίτιδας (P > 0,36) ή παθολογικών καταστάσεων στο μαστό (P > 0,17). Επίσης, δεν παρατηρήθηκαν σημαντικές διαφορές μεταξύ των δύο ομάδων στο ποσοστό προσβολής για καμία παράμετρο που μελετήθηκε: μόλυνση του θηλαίου πόρου (P > 0,75), μόλυνση του μαστικού αδένα (P > 0,42), υποκλινική μαστίτιδα (P > 0,39) ή παθολογικές καταστάσεις στο μαστό (P > 0,85).

Τέλος, δεν παρατηρήθηκαν σημαντικές διαφορές μεταξύ των δύο ομάδων στο ποσοστό θεραπείας των παθολογικών καταστάσεων στο μαστό (P > 0,89) μεταξύ των ομάδων Α και Β, παρατηρήθηκε όμως σημαντική διαφορά μεταξύ αριστερών και δεξιών μαστικών αδένων (P < 0,045). Τα ευρήματα υποστηρίζουν την υπόθεση ότι η διαδικασία ξήρανσης του μαστού των προβατίνων (δηλαδή, προοδευτική ή απότομη ξήρανση) δεν επηρεάζει την πιθανότητα μόλυνσης αυτού και την εκδήλωση μαστίτιδας, σε περιπτώσεις ενδομαστικής χορήγησης αντιβιοτικών στο τέλος της γαλακτικής περιόδου. Η ενδομαστική χορήγηση αντιβιοτικών στο τέλος της γαλακτικής περιόδου βελτίωσε το ποσοστό θεραπείας των παθολογικών καταστάσεων στο μαστό, ανεξάρτητα από τη διαδικασία ξήρανσης που έλαβε χώρα.