Μαθητές με πολλαπλή αναπηρία στο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα: κριτική θεώρηση

Abstract

Στο παρόν άρθρο επιχειρείται να διερευνηθεί η έννοια «πολλαπλή αναπηρία» και να αναδειχθεί η αναγκαιότητα μετασχηματισμών και τροποποιήσεων της εκπαίδευσης του μαθητή με πολλαπλή αναπηρία όπως αυτή παρέχεται στο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα. Αφού καταγραφεί, αρχικά, η ολιστική κατανόηση του περιεχομένου της έννοιας συζητείται, στη συνέχεια, ο τρόπος μάθησης του ατόμου με πολλαπλή αναπηρία. Συγκεκριμένα, οι δυσχέρειες στη νοητική λειτουργία, οι σημαντικοί περιορισμοί στη σωματική ανάπτυξη και την κινητικότητα, και τα συχνά ιατρικά προβλήματα οδηγούν σε σοβαρά ελλείμματα στους τομείς της αυτοεξυπηρέτησης και της αυτόνομης διαβίωσής του. Επιπροσθέτως, οι ελλείψεις που καταγράφονται στον επικοινωνιακό τομέα επιφέρουν δυσκολίες στην κοινωνική αλληλεπίδραση του με τους άλλους και επιτείνουν τα όποια προβλήματα συμπεριφοράς που παρουσιάζει. Στο πλαίσιο αυτό, σημαντική βελτίωση της ποιότητας ζωής του αποτελεί η κάθε ευκαιρία για σύναψη κοινωνικών σχέσεων με τους άλλους. Η ενδελεχής παρατήρηση και η συμπόρευση μαζί του οδηγούν στην κατανόηση των ιδιοσυγκρασιακών εκφράσεών του και στην ανάδειξη των ουσιωδών εκπαιδευτικών αναγκών του, οπότε καθίσταται αναγκαία η μεταρρύθμιση της παρεχόμενης εκπαίδευσής του στη χώρα μας. Αποτύπωμα της μεταρρύθμισης αυτής αποτελεί το Σχολείο για Όλους, πλαίσιο που θα διασφαλίσει την παροχή ποιοτικής και αποτελεσματικής εκπαίδευσης του μαθητή με πολλαπλή αναπηρία.