Πτυχώσεις και πτυχές µιας διαδροµής. Όψεις της ενδυµατολογικής πλευράς των Επιδαυρίων.

Περίληψη

Το κείµενο εστιάζει στους βασικούς σταθµούς της ιστορίας του κοστουµιού στις
παραστάσεις αρχαίου δράµατος των Επιδαυρίων. Oι απαρχές ανιχνεύονται στις
Πρώτες Δελφικές Εορτές (1927) και στην Εύα Πάλµερ Σικελιανού [Εva Palmer
Sikelianou]: συνδετικός κρίκος µε τις αναζητήσεις στον ευρωπαϊκό χώρο στον τοµέα
των ενδυµασιών της τραγωδίας, η «Αµερικανίς µε την ελληνικήν ψυχήν» συνδύασε
την αναβίωση παραστάσεων από τα αρχαιοελληνικά αγγεία µε την υφαντική τέχνη.
Τα µυστικά της ύφανσης και των πτυχώσεων θα αξιοποιήσει ο Αντώνης Φωκάς,
πρώτος ενδυµατολόγος του Εθνικού Θεάτρου, οι καλαίσθητοι νεοκλασικίζοντες
χιτώνες του οποίου θα καθορίσουν για πολλά χρόνια το ύφος της επιδαύριας
τραγικής σκευής, ενώ η όψη των αριστοφανικών κωµωδιών του Εθνικού Θεάτρου θα
καθοριστεί από την τεχνοτροπία του Γιώργου Βακαλό. Παράλληλα, στους Δελφούς
θα µυηθεί στην τέχνη του αργαλειού και ο Γιάννης Τσαρούχης, που το όνοµα του θα
συνδεθεί µε τη µοντερνικότητα στις παραστάσεις αρχαίου δράµατος του Θεάτρου
Τέχνης. Οι ενδυµατολόγοι που θα πάρουν την σκυτάλη θα πολλαπλασιάσουν τις
εκδοχές της ενδυµατολογικής πολυµορφίας µέσα από µοντέρνες και µεταµοντέρνες
σκηνοθετικές προτάσεις.