ΑΠΟ ΤΗ ΘΕΩΡΙΑ ΣΤΗ ΣΚΗΝΙΚΗ ΠΡΑΞΗ

Περίληψη

Επίδαυρος : οικεία και ξένη
Διατρέχοντας τα κείµενα που φιλοξενούνται στο παρόν αφιερωµατικό τεύχος,
διαπιστώνει κανείς ότι ο χώρος του αρχαίου θεάτρου της Επιδαύρου αποτελεί µία
διαρκή αφορµή για στοχασµό επάνω στο εννοιολογικό δίπολο: οικείο / ξένο.
Ξεκινώντας από το ίδιο το µνηµείο και τις διαµάχες για την εικόνα του (Μαρία
Μικεδάκη), την πολεµική µε την οποία συνοδεύτηκαν απόπειρες αµφισβήτησης
στερεοτύπων στο πλαίσιο των Επιδαυρίων (Γιώργος Σαµπατακάκης, Νίκος Ιωακείµ),
αλλά και – µε αφορµή συγκεκριµένες παραστάσεις - ειδικότερα ζητήµατα που
άπτονται της ετερότητας, της ταυτότητας ή των αισθητικών επιλογών (Βίκυ Μαντέλη,
Δηώ Καγγελάρη, Σωτήρης Χαβιάρας) και τέλος την ίδια την προέλευση του θεσµού
(Ναταλί Μηνιώτη) και την σχέση του µε την τοπική κοινωνία (Γιώργος Κόνδης),
αναδύεται µία σειρά από αντιθετικά ζεύγη εννοιών τα οποία συνδέονται
ποικιλοτρόπως και σε πολλά επίπεδα µε τον προβληµατισµό πάνω στο οικείο και το
ξένο: εθνική ταυτότητα / κοσµοπολιτισµός, ιερό / βέβηλο, συνέχεια / ρήξη. Τα –
υψηλής θερµοκρασίας – κείµενα των καλλιτεχνών που περιλαµβάνονται στο δεύτερο
µέρος του περιοδικού, επιβεβαιώνουν την φόρτιση – εγγενή ή κατασκευασµένη - της
σχέσης των Ελλήνων µε την Επίδαυρο. Η φαντασία και η τόλµη των καλλιτεχνών
κοµίζει προτάσεις και ιδέες ενός ευρέος – και πάντα φορτισµένου – φάσµατος: από
την επιστροφή στην αρχαία «µήτρα», µέχρι την πατροκτονία. Το παρόν αφιέρωµα του
περιοδικού Θεάτρου Πόλις στην Επίδαυρο, έρχεται σε µια εποχή όπου
αναζωπυρώνονται οι συζητήσεις σχετκά µε το τι θα κάνουµε µε το παρελθόν µας,
τώρα που φαίνεται να κλείνει ο µεταµοντέρνος κύκλος. Σε µια εποχή όπου – θεατρικά
– προτιµούµε να γεννιόµαστε ορφανοί και να πεθαίνουµε άτεκνοι. Ως ένας εκ των
επιµελητών του τεύχους θα επιχειρήσω, αντί άλλου κειµένου, να συµβάλω σε αυτόν
τον εξαιρετικά ενδιαφέροντα διάλογο µε την προσωπική καταγραφή που ακολουθεί: