“Κάποιοι μαθητές μου δεν συνδέθηκαν ποτέ…”: Εκπαιδευτικοί πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης αφηγούνται την εμπειρία τους από την τηλεκπαίδευση την περίοδο της πανδημίας του κορονοϊού

Abstract

Θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε την περίοδο της πανδημίας του κορονοϊού ως μια περίοδο εκπαιδευτικής Βαβέλ για τα σχολεία της χώρας μας. Ένα υπουργείο παιδείας που δίνει ασαφείς οδηγίες, χωρίς αυτές να έχουν υποχρεωτική ισχύ, εκπαιδευτικοί-«ετοιμοπόλεμοι» που αναπροσαρμόζουν τον ρόλο τους με βάση την αντίληψη και/ή την εμπειρία τους ή αρνούνται να αλλάξουν έστω και για λίγο λόγω των συνθηκών, μαθητές-«θύματα» μιας αναγκαστικής διδασκαλίας από απόσταση και μαθητές που δεν μπήκαν ποτέ σε αυτή τη νέα συνθήκη, όπως και γονείς που με κάποιον τρόπο ενεπλάκησαν στην τηλεκπαίδευση και ρύθμισαν, ακούσια, την εκπαιδευτική διαδικασία. Τα ζητήματα αυτά έρχονται να συζητηθούν στο πλαίσιο της παρούσας δημοσίευσης και να αποτελέσουν αντικείμενο έρευνας. Συγκεκριμένα, στην έρευνα αυτή συμμετείχαν τρεις εκπαιδευτικοί πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης (δάσκαλοι/ες), οι οποίοι μέσα από τις αφηγήσεις τους και την ιδιογραφική οπτική τους, έρχονται να μάς δώσουν τη βιωμένη εμπειρία τους για τους μαθητές τους και για το πώς οι ίδιοι αποδέχθηκαν την κατάσταση ή αντιστάθηκαν στην αλλαγή. Μέσα από την ερμηνειοκρατική προσέγγιση στην έρευνα διαφαίνεται ότι ορισμένοι εκπαιδευτικοί δεν μπόρεσαν να προσεγγίσουν όλους τους μαθητές τους ή να τους «πείσουν» να συνδεθούν στην πλατφόρμα στο πλαίσιο της τηλεκπαίδευσης. Πίσω από αυτό λανθάνουν στοιχεία αντιλήψεων των εκπαιδευτικών, αλλά και των γονέων για τη μάθηση και, βέβαια, ζητήματα εκπαιδευτικών ανισοτήτων που οξύνονται σε περιόδους κρίσης στην εκπαίδευση, λόγω της συστημικής παθογένειας (π.χ. έλλειψη σαφούς εκπαιδευτικού πλαισίου). Οι εκπαιδευτικοί της έρευνας αφηγούνται την εμπειρία τους και σημειώνουν ότι ήταν ‘θετικοί’ στην αλλαγή λόγω ανάγκης, γιατί δεν ήθελαν να εγκαταλείψουν τους μαθητές τους, ήθελαν να τους βοηθήσουν γνωστικά, αλλά και κοινωνικά-συναισθηματικά σε ένα πλαίσιο «κανονικότητας».