Ararat (2002) by Atom Egoyan: that which lacks sense never happened


Θανάσης Βασιλείου
Abstract

The issue of applying a “classical” cinematic direction to the representation of traumatic historical events has persistently proven thorny and intractable. Atom Egoyan’s Ararat (2000) is an attempt at highlighting this complicated conflict between cinematic narrative and historical necessity. Through an aesthetic of scattering and a stratified narrative, the Canadian director’s approach manages to bring to the foregroundthe complexity of the process of representation and the inadequacy of image and language. The intricate historical webs that the film weaves only ever lead to historiographical dead ends, rendering the characters’ grief impossible and establishing the Catastrophe as inescapably present, no matter how much time has passed.

Article Details
  • Section
  • Articles
Downloads
Download data is not yet available.
Author Biography
Θανάσης Βασιλείου

Ο Θανάσης Βασιλείου είναι Maître de Conférences κινηματογραφικών σπουδών στο Πανεπιστήμιο του Poitiers. Μέλος του διαπανεπιστημιακού ερευνητικού προγράμματος « Théâtres de la mémoire » [Θέατρα της Μνήμης] από το 2005 το οποίο έχει ως βασικό ερευνητικό άξονα τις σχέσεις μεταξύ κινηματογραφικής ποιητικής, μνήμης και σύγχρονης ιστορίας. Οι πρόσφατες έρευνές του αφορούν στις εικόνες των επικαίρων της ελληνικής δικτατορίας και στον τρόπο με τον οποίο η δικτατορία των συνταγματαρχών σκηνοθετούσε τον εαυτό της και ετοιμάζει μία ταινία δοκιμίου με βάση τις εικόνες αυτές.

Most read articles by the same author(s)